Zelfzuchtig, kleinzielig en tergend tot op het bot

Onderstaande gaat over de volgende delen:
Drakenhoeder
Drakenziel
Drakenstad
Drakenbloed

Robin Hobb breidt met de Kronieken van de Wilde Regenlanden opnieuw de grenzen uit van de rijk geschakeerde wereld die ze in haar eerdere series zorgvuldig opbouwde. Dit keer doet ze meer over het bestaan in de onbekende Regenlanden uit de doeken. Bekend uit de Boeken van de Levende Schepen, maar tot dusver altijd omsluierd met een waas van mysterie. Kooplieden uit Beijerstad, Jamaillia en Chalced waren nooit eerder echt in staat het alles verterende rivierwater dat de regenlanden in leidt te trotseren om de regenlanden en zijn inwoners te leren kennen. De thuiskomst van de waterslangen –aanstaande draken-, na vele eeuwen, kondigde de eerste stap naar verandering in die situatie aan.

In het eerste deel Drakenhoeders blijkt dat van de cocons van de waterslangen slechts een handjevol uitkomt. Mislukte, zielige draken, lastig en gevaarlijk. De ‘draken’ willen naar de mythische drakenstad Kelsingra. Aangezien ze zich niet zelf kunnen redden, sturen de Regenlanders de paria’s uit hun bevolking met hen mee als hoeders- blij om van beiden af te kunnen. Niet iedereen kan even goed wennen aan de gedachte vrij te zijn van alle conventies en de hun altijd opgelegde beperkingen...

Het daaropvolgende deel Drakenziel verslaat de barre tocht door de Regenlanden, steeds meer landinwaarts, op zoek naar droge jachtgronden en een stad de wellicht niet eens meer bestaat. Zowel de draken als de mensen worden tot ver over de grenzen van hun kunnen gedreven. En dat legt een zware druk op onderlinge relaties… en doet persoonlijke motivaties verschuiven.

In Drakenstad heeft het stel Kelsingra bereikt. Maar daarmee komt er geen einde aan hun noodlijdende situatie. Om te kunnen overleven hebben zowel de draken als hun hoeders –door de draken tot Ouderlingen getransformeerd- het magische Zilver nodig. Maar dat is na eeuwen van aardverschuivingen niet meer te vinden. Ook dreigt er een invasie door op rijkdom beluste kooplieden. Bovendien blijft de zieke Hertog van Chalced de draken belagen, overtuigd van de genezende en levensverlengende kracht van hun bloed…

In het slotdeel Drakenbloed zijn de draken tot hun volle wasdom gekomen. Draak en mens zijn klaar voor een nieuwe gemeenschap in Kelsingra. Om een gelijkwaardige positie in de wereld zeker te stellen, moet er echter definitief afgerekend worden met het verraderlijke Chalced. De draken en hun hoeders trekken ten strijde…

De Kronieken zijn kleurrijk, levendig en bewonderenswaardig authentiek. De draken van Hobb zijn on-uit-staan-baar. Zelfzuchtig, kleinzielig en tergend tot op het bot. Prachtig (originéél) hoe zij van stuitend zwak moddervee transformeren tot de schitterende luchtheersers conform het genre, maar dominant, irritant en egoïstisch in alle fases van hun moeizame ontwikkeling. Waar andere auteurs van ‘drakenzaken’ –zoals bijvoorbeeld Weis&Hickman- meer aan de oppervlakte van de actie blijven, gaat Hobb de diepte in, daarbij cliché’s van het drakengenre niet zozeer mijdend als wel origineel toepassend.

De Kronieken gaan ook over ontwikkeling in het algeméén. Ontwikkeling op het gebied van persoonlijkheid, van relaties, van geluk. Net als in Hobbs andere boeken gaat het ook hier om het eeuwige touwtrekken tussen (sociale) verplichtingen en vrijheid in eigen keuzes.Zij blinkt uit in het neerzetten van (getroebleerde) samenlevingen, relaties en persoonlijkheden. In De Kronieken waagt ze het zelfs de veroordeling van homofiele relaties aan de kaak te stellen. Haar personages –nieuwe, maar ook bekenden!- zijn weer om van te houden, of te haten. Zo sterk zijn de emoties die ze oproept. Het is dan ook jammer dat er met het vierde deel een eind aan De Kronieken komt. Maar Hobb heeft ook hier weer meer dan genoeg op poten gezet om te mogen veronderstellen dat er méér over de karakteristieke drakengemeenschap in het verschiet ligt...