De jacht op Wachterkracht en andere bloedstollende problemen

Nog maar een uurtje geleden heeft Eveline de dood ternauwernood overleefd. Nou ja, eigenlijk is het alweer ruim twee jaar geleden (in Sevenster, het eerste boek van De laatste Wachter serie), maar het tweede deel gaat precies dáár weer verder. Gelukkig heeft Eveline die nacht allerlei nachtmerries over het gebeurde. Staat het verhaal gelijk weer helder voor de geest, of je weet nu hoe het ervoor staat en kunt hier moeiteloos instappen. Dat schrijfster Alexandra Penrhyn Lowe ook scenario’s voor televisieseries (o.a. Het Huis Annubis) schrijft blijkt wel weer.

Eveline heeft haar Eerste Kus nog maar net uitgewisseld of de jongen in kwestie is veranderd in een Wraakengel. En zij schijnt een Wachter te zijn… dat gaat -dat mág!- niet samen. Hoe graag ook Eveline de draad van haar eerder nog verfoeide leventje als veertienjarige weer zou willen oppakken, de geesten die haar als laatste Wachter van het geslacht Sevenster belagen maken dat onmogelijk. Lastiger nog: de leden van de duivelse Broederschap van Belial willen haar om het leven brengen.

Na een paar aanslagen zit er dus weinig anders op dan haar niet-vriendje en hartsvriendin Cleo voor hun eigen veiligheid achter te laten. In Parijs zit een school, als het ware een magisch asiel, waar Wachters (van andere geslachten) onderwezen worden in het verdedigen van bovennatuurlijke geheimen. Helaas voor Eveline beginnen de problemen daar pas echt goed.

Want ‘zomaar’ wezens vermoorden is heel wat anders dan jezelf verdedigen. Bovendien beschikt zij als enige (halve) Wachter niet over de Wachterkracht, hoe fanatiek ze ook oefent. Een buitenbeentje is ze, ook onder gelijken. Als Eveline dan ook nog eens ontdekt dat de Broeders van Belial een aanslag op de Wachters beramen, komt ze in een vreselijk lastig parket. Want als ze het de anderen vertelt, verraadt zij haar moeder die zich –al dan niet vrijwillig- bij de broederschap heeft aangesloten…

Sterker nog dan het eerste deel eindigt Wolfsbloed met een waanzinnige cliffhanger. Het verhaal eindigt veel te gauw in dit niet al te dikke boek, dat nog geen driehonderd pagina’s telt. Niet erg trouwens: sommige lezers schrikt een dikke pil toch alleen maar af. En die extra pagina’s heeft dit tweede deel absoluut niet nodig om weer mega-spannend te zijn, terwijl er ook ruimte is voor humor en die fijne, naturelle dialogen waar Alexandra Penrhyn Lowe zo goed in is. Goed nieuws bovendien voor jongens, want Wolfsbloed is ook leuk voor hen, aangezien hier een stuk minder ‘romantisch meidengezever’ in voorkomt. Tijd dus voor een nóg groter lezerspubliek (opnieuw al vanaf 13 jaar en ouder!) en nóg meer (Crimezone) Awards. En het derde deel natuurlijk.