De magie van keuzes

Natalie Koch maakt zich weer helemaal waar met Het levende Labyrint, het lang verwachte tweede deel van haar cross-over fantasy serie De verborgen universiteit. Blijft immers spannend, of een auteur met een volgend deel erin slaagt aan de hooggespannen verwachtingen van het lezerspubliek te voldoen. Hierin slagend doet Koch denken aan J.K. Rowling met haar Harry Potter serie, waar ze zo duidelijk door geïnspireerd is en hier en daar ook ‘leentjebuur’ heeft gespeeld. In bescheiden mate overigens, Rowling zal geen reden zien Koch van plagiaat te betichten. Wat Koch authentiek maakt is haar fantasie die verrast en tegelijkertijd vertrouwd klinkt, een opvallende combinatie van ‘uitheemse’ ingrediënten rijkelijk overgoten met een Hollands sausje. Feit is hoe dan ook dat de boeken over de negentienjarige Nederlandse Alexa Westerhof die in Londen als kersverse Magi aan een verborgen magische universiteit studeert risicoloos aan gretige Harry Potter verslinders voorgeschoteld kunnen worden. Met name díe groep die zich er ‘te oud’ (15- 20 jaar) voor acht.

Dit tweede deel gaat verder bij aanvang van Alexa’s tweede semester aan de verborgen universiteit. Ze gaat onvermoeid door met wroeten in het mysterieuze verleden van haar twintig jaar geleden verongelukte Engelse vader. Niet iedereen blijkt daar gelukkig mee, maar ondanks bedreigingen en openlijke tegenwerking komt ze er met hulp uit onverwachte hoek achter dat haar vader samen met vier andere studenten betrokken was bij een geheim en uiterst gevaarlijk onderzoek dat niet zonder gebruik van zwarte magie kon worden verricht. Tot op de dag van vandaag zitten zwarte magiërs achter de onderzoeksresultaten aan en Alexa komt flink in het nauw te zitten. Ze moet beslissingen nemen die de levens van de mensen die ze lief heeft negatief beïnvloeden. Wat is de juiste keuze, bestaat die überhaupt?

Spannend en onderhoudend, met name de stukken uit een dagboek dat Alexa vindt zijn beeldend en meeslepend. Tijdens het lezen van dit dagboek raakt Alexa’s heden ietwat in verdrukking en naar het einde toe kabbelt het verhaal een tikje traag uit. Dat en enkele minder relevante verhaallijnen –dit deel is beduidend dikker dan het eerste- doen vooralsnog vooral vermoeden dat het derde en tevens slotdeel een definitief verhelderend hoogtepunt zal worden. Hóógste tijd voor het derde boek dus .