Een thriller om "u" tegen (te blijven) zeggen

In 2011 bleek de eerste Nederlandse vertaling van Duits thrillerauteur Nele Neuhaus – Sneeuwwitje moet sterven- een ware sensatie. Meeslepend en vol vaart, origineel en nagelbijtend spannend- in één woord: overrompelend. Die verrassing, de euforie van de ontdekking van een nog onbekende, weergaloze schrijfster, is er bij het lezen van de tweede Nederlandse vertaling natuurlijk een beetje van af. Verwachtingen zijn nu hoog gespannen… De titel spreekt direct al minder tot de verbeelding: Diepe wonden klinkt toch een tikkeltje blasé. Beschouw dat echter maar als een zoveelste staaltje bedrieglijke schijn waarin Neuhaus uitblinkt, want Diepe wonden is weer een imponerende thriller.

Eigenlijk is dit een eerder deel in de serie rond rechercheur Pia Kirchhoff en haar chef Oliver Bodenstein. Niet echt een probleem, de delen zijn prima op zichzelf staand te lezen en het is eigenlijk verdraaid moeilijk te zeggen wélk deel voor een ‘beginnend Neuhaus lezer’ als eerste aan te raden is. Logisch bekeken lees je eerst Diepe wonden voor de chronologische ontwikkelingen in de privé-sfeer van de rechercheurs. Voor een bijzondere, wervelende leeservaring die je ‘flabbergasted’ achterlaat is Sneeuwwitje moet sterven toch wel de betere eerste kennismaking. Het is maar net waar je meer waarde aan hecht.

(Com)plottechnisch is Diepe wonden uitermate vernuftig. De rechercheurs van bureau K11 komen te verkeren in de besloten kringen van de bekende Joodse liefdadigheidsfamilie Kaltensee, wanneer enkele van hun Joodse relaties met een nekschot op beestachtige wijze worden vermoord. Een link naar het Nazisme is in deze omstandigheden onvermijdelijk. Onvermoede connecties komen aan het licht. Identiteitsverwisselingen die hele stambomen ontwortelen. De tot dan toe bekende oorlogsgeschiedenis wordt volledig weerlegd. De Kaltensees hebben zo hun beweegredenen om ondanks de dreiging die hen boven het hoofd hangt op zijn zachtst gezegd níet mee te werken met de autoriteiten.

Talloze mogelijkheden, rode draadjes die alle kanten opgaan in de speurtocht naar de dader en ware toedracht. Neuhaus laat haar rechercheurs dwalen in een complex labyrint van bedrog en misleiding. De lezer weet méér, door kunstig verwerkte maar ook minder subtiele hints gestuurd. Zeg maar liever; gemanipuleerd. Neuhaus solt met de lezer zoals de familie Kaltensee met de politie.

Hoewel nergens echt bloedstollend beklemmend is de spanning in dit mysterieuze, onnavolgbare plot wederom weergaloos. Hoe ingewikkeld ook, nergens valt een steekje in deze thriller: je zou het Duitse precisie kunnen noemen. Daarnaast is het als politiethriller ook nog een prettige melange van politie-debacles en privé-sores. En met een bijzonder Duits en opvallend (voor ons grappig) element; de ‘Verdutzing’, oftewel hét officiële moment –daar zijn de Duitsers uiterst conventioneel in - waarop afgesproken wordt ‘je’en ‘jij’ tegen elkaar te zeggen. Pia Kirchhoff en haar chef nemen deze énorme stap uiteindelijk dan toch op de een-na-laatste bladzijde, in dit derde deel in de serie, na twee jaar vol diverse vertrouwelijke onderonsjes, compromitterende situaties en een bijna-dood-ervaring.
Diepe wonden zelf is een thriller om ‘u’ tegen te zeggen, met alle respect voor Neuhaus.