Alles staat of valt met perspectief en perceptie

Het leek een beetje naar een hype te rieken, het stille rumoer dat al vóór het moment van verschijning –een paar weken geleden- het succes van de thriller Het meisje in de trein van Paula Hawkins voorspelde. Voor het eerst sinds Ik ben Pelgrim (Hayes, 2014) lijkt er weer een thriller opgedoken waar iedereen wel van heeft gehoord en die iedereen wil (of: van plan is te) lezen. De belangstelling zal zeker nog meer toenemen. Het meisje in de trein is bij aanvang van de Maand van het Spannende Boek in de toonaangevende VN Thrillergids 2015 uitgeroepen tot Thriller van het Jaar.

Wat maakt dat deze thriller uitspringt boven tientallen –zo niet honderden- andere in het afgelopen jaar verschenen thrillers? De plot draait om Rachel, een jonge vrouw, onlangs gescheiden, tikkie in de knoop met zichzelf en de wereld. Helemaal doorsnee, dus prettig herkenbaar, dús lekker inleefbaar (gaat vanzelf) Zij is het die elke dag in trein zit: een forens op weg naar haar werk (Neem je aan) Rachel komt elke dag twee keer langs een huis waar het Ideale Echtpaar woont. Ze kent ze door en door, al beseft ze goed dat haar jaloezie en vooral haar fantasie soms op hol slaan (Dit gegeven sla je op) Dan, een volgend hoofdstuk, komt de echtgenote van het bewuste ‘ideale echtpaar’ aan het woord en ‘verduidelijkt’ haar leven. Maar, met Rachels betogen in je achterhoofd: is zij dit wel echt?

Ergens is het ontzettend jammer om vóóraf al te(veel) horen c.q. lezen over deze thriller. Een ‘gewaarschuwd’ lezer zal namelijk een groot deel van het mysterie, van de suspense waarvan dit boek het moet hebben (praktisch de eerste helft van het boek is er geen sprake van een misdrijf!), míssen.
Paula Hawkins bouwt de spanning op originele wijze op. De lezer wordt geraffineerd en consequent steeds weer op het verkeerde been gezet. Rachels drankverslaving, de mysterieuze black-outs waar ze last van heeft, het feit dat alle betrokken dames opvallende overeenkomsten vertonen (neem dat niet te letterlijk, pas op het verkeerde been!)- allemaal aspecten die het lezen van élke alinea kleuren. Zie dan maar eens tot de kern van het raadsel te geraken. Het grootste raadsel is hier eigenlijk niet eens het misdrijf – je zou er nog bijna aan gaan twijfelen, maar daar is wel degelijk sprake van-, maar de Waarheid.

Met de suspense zit het in deze thriller –zeker voor de onbevangen lezer- wel goed. Voor de plot heeft Hawkins manier waarop zij haar verhaal uit de doeken doet wel een nadeel. De lezer wordt immers ‘op scherp’ gezet, kijkt (als het goed is) al snel uit met zijn aannames en veronderstellingen. De heel oplettende lezer (ondergetekende…) kán hier dan ook al vóór pagina honderd de dader-to-be ontmaskerd hebben. Dat is wel een beetje jammer: je leest daarna vooral op zoek naar bevestiging en alle knappe misleiding op een stokje- nice try, maar helaas.

Alles valt of staat hier met perspectief en perceptie. Dát is wat Het meisje in de trein anders maakt dan de meeste andere thrillers. Dat en het feit dat deze thriller verder een lekkere ‘goodread’ is.
Fijn om te lezen* en fijn om over mee te kunnen praten met anderen* (*= vul het schot voor open doel zelf maar in)