Niet 'nice' criminaliteit met horrorachtige bijsmaak

In een klein stadje gelegen in de dreigende schaduw van de rotsformatie Tallulah’s wall vinden buitensporig veel vermissingen plaats. De veelbewogen geschiedenis en duistere legendes blijken letterlijk levendiger dan verondersteld, ontdekt oud-marinier en agent Nick Kavanaugh in dit eerste deel van de serie in wording Niceville.

Statistisch gezien zijn 179 verdwijningen binnen 80 jaar op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Een onderzoek hiernaar door Nicks schoonvader wordt afgebroken als zijn vrouw omkomt bij een merkwaardig auto-ongeval . Haar raadselachtige laatste woorden worden niet aan de grote klok gehangen:
Er duikt een spiegel op in de speurtocht naar een verdwenen jongen. In de laatste videobeelden van hem is te zien hoe het jong verschrikt in een eeuwenoude spiegel blikt. Een seconde later is hij verdwenen. Rara, hoe kon dit gebeuren zónder dat er met de opnames werd geknoeid of aliens bij betrokken zijn.

Prozaïscher zijn de verrichtingen van Tony Bock. Een typische underdog die gegriefd, getroebleerd en op wraak belust is na zijn (v)echtscheiding. Hij dupeert lukraak wat mensen met fake tips aan de politie en waagt zich aan chantage middels compromitterende foto’s. Lang leve het 'anonieme' internet.
Twee criminelen en een corrupte politiescherpschutter pakken het al niet veel professioneler aan. Alle politie-eenheden afknallen tijdens een bankroof, dat is toch vragen om (extra) problemen. Net als de verdeling van de buitgemaakte twee miljoen dollar. A crook is a crook; dan maak je elkaar toch gewoon af? En anders doen de Chinezen wier kluis eveneens geleegd werd dat uiteindelijk wel.

Kortom, criminaliteit is strijk en zet in het zo aardige Niceville, ooit gesticht door vier families die echter sinds de jaren twintig van de vorige eeuw met elkaar in de clinch liggen. Een beetje onverwacht schuilt het gevaarlijkste kwaad alleen niet in de criminele aard van de mens, maar zoals blijkt in de mystieke kracht die er rondwaart. Het was misschien handig geweest als er op de achterflap of omslag –in ieder geval érgens- van het boek vermeld wordt dat het hier gaat om een bovennatuurlijke thriller. De wat teergevoeligere lezer (zoals ondergetekende) haakt wellicht af na een pagina of dertig wanneer de suspense een akelig horrorbijsmaakje begint te krijgen.

Al word je overigens een beetje op het verkeerde been gezet. Het horrorgehalte valt in het algeheel méé. De mystiek blijft lang onvatbaar en roept allerlei vragen op, maar de onthulling en ontknoping zijn daarentegen wat banaal en misschien zelfs een beetje teleurstellend.
Stroud is onmiskenbaar een bewonderaar en navolger van Stephen King. Hier en daar weet hij de toon van de master-of-suspense te raken en ook de meerdere, met elkaar verweven verhaallijnen doen denken aan bijvoorbeeld Kings The Stand. Helaas mist Stroud het sterke sociologische inzicht van King, en is hij een beduidend minder begenadigd verteller. Neemt niet weg dat Niceville met zijn prettige stijl en licht ironische klank lekker weg leest en goed is voor een paar spannende uren. Stof genoeg voor meer ‘minder nice’ ongein- al dan niet bovenaards.