Weer een overweldigende golf van spannende gebeurtenissen

Voor wie graag pas begint met het lezen van een serie als die compleet is (een erg praktisch voornemen, scheelt soms jaren frustratie), hier een belangwekkend startsein: John Stephens Boeken van het Begin is eindelijk áf! Twee jaar na het tweede deel (Robijn) verscheen onlangs Onyx, het derde en slotdeel van deze prachtige fantasyserie voor de jeugd.

Keurig in de lijn der verwachting valt de beurt aan de twaalfjarige Emma -de jongste telg van de Wibberly kinderen- om ‘haar’ boek te zoeken. Tamelijk tricky, aangezien hun aartsvijand Magnus Ominus ook op het boek aast. En als hij dit magische Boek van de Dood, de “Afrekening” genaamd, in handen krijgt zal hij de hele wereld kunnen overheersen.
De zaken staan er slecht voor, want de Magnus heeft de aanval op het magische rijkdom al geopend. Dwergen, elfen en reuzen trekken zich terug naar een laatste schuilplek en de volkeren moeten hun krachten bundelen (wat nog helemaal niet meevalt).
Tot overmaat van ramp heerst er onduidelijkheid over de Voorspelling, die niet compleet blijkt te zijn. Want hun rots in de branding en bondgenoot in de queeste professor Pym heeft namelijk een belangrijk ding níet verteld. Zodra de drie Boeken bijeengebracht zullen zijn moeten de kinderen sterven opdat het kwaad definitief verslagen wordt…

Onyx completeert de wereld van John Stephens in alle opzichten. Stephens schudt lekker bekende en nieuwe Fantasy-elementen op eigengereide wijze door elkaar. Het boek is weer een overweldigende golf van spannende gebeurtenissen. De beslissingen die Emma moet nemen zijn bepaald niet kinderachtig en wel de meest ingrijpende tot nu toe. Aan haar de keuze tussen leven en dood, tussen recht en onrecht- met het lot van haar broer en zus, zichzelf én van de hele wereld in haar handen. En zoals Emma zich voorhoudt: dat is niet niks voor een meisje van haar leeftijd. Jawel, de licht ironische ondertoon die in Robijn even ontbrak is terug. Het maakt Onyx plezierig lezen en tegelijkertijd ook weer wat jeugdiger.

Het einde is -zoals het hoort bij een fijne serie- jámmer. Maar wel een om tevreden mee te zijn. Al komt er een eind aan de magie (in het leven van Wibberly’s dan!), we weten vanaf nu mooi wel wat de Zin van het Leven is. En dat is ook niet niks. Zoetsappig? Nou néé.