Bepaald niet kinderachtige jeugdfantasy

Het tweede deel van De Boeken van het Begin is werkelijk nog spannender dan zijn voorganger Smaragd. Nadat Kate Bewaakster van de zogeheten Atlas –een boek waarmee ze kan (tijd)reizen- bleek te zijn, is het voor haar, Emma en Michael na een wervelende periode een poosje rustiger geweest. Terug in het nare weeshuis, dat helaas wel. En het is ook maar voor korte duur: De Magnus Ominus is naarstig naar de drie op zoek. Als zij halsoverkop op de vlucht moeten slaan voor zijn Krijsers gaat het helemaal mis. De drie worden van elkaar gescheiden, alwéér.

Terwijl Kate in een andere eeuw –waarin de magie nog openlijk gebruikt wordt en nog niet vergeten is- probeert terug te gaan naar haar eigen tijd, heeft Michael heel andere problemen. Ook hij blijkt een Bewaker. Van de “Kroniek van het Leven”. Die hij eerst wel moet zien te vinden. Die speurtocht van hem en Emma is een gevleugelde trip vol hachelijke ondernemingen en áls het dan uiteindelijk lukt staat hem ook nog eens het moeilijkste wachten. Want moet je wel zo blij zijn met magie? Studiebol Michael leert tegen wil en dank een hoop wijze (levens)lessen. Ontdekt hoe moeilijk het is om geschonden vertrouwen te herstellen. Een ding wordt hem op brute wijze duidelijk gemaakt: leven doe je met je hart, niet met je hoofd.

Ook in Robijn is de onderlinge band tussen de broer en zussen bijzonder, sterk en ontroerend. Op droge, (nou wel of niet?) ironische toon houdt Stephens de sfeer nog enigszins aangenaam in dit wel érg grimmige avontuur. De toon en aard van zijn verhaal zijn opvallend leeftijdloos- het blijft lastig een beoogde leeftijdsgroep aan te geven voor deze serie. Het is een jeugdboek, absoluut, maar bepaald níet kinderachtig. Dit tweede deel bereikt een niveau waarop het zich –niet denigrerend maar onderscheidend bedoeld- volwaardige fantasy mag noemen. Met een originaliteit die ook volwassen fantasylezers zal kunnen bekoren. Dit keer overigens niet met de legendarisch geweldige dwergen- 'helaas' (aldus Michael) wél met elfen. En niet onbelangrijk: een (on)heuse draak.

Het einde is voorzichtig gezegd, nogal frustrerend. Het laat een stuk of wat dringende, nieuwe vragen open. Op naar het slotdeel Onyx!