Thriller met potentie slaagt niet volledig in opzet

Vind mij, de debuutthriller van de Engelse (mannelijke) journalist J.S. Monroe is er nu eens een die het niet zo zeer moet hebben van het tegenwoordig zo populaire spel met het perspectief. Hoewel ook Monroe de lezer doelbewust op het verkeerde been zet, doet hij dat op een andere manier. Hij doet dat middels de plot zélf. Of duidelijker geformuleerd: Monroe doet dat aan de hand van meerdere mogelijke plotten. De lezer wordt flink aan het puzzelen  gezet en blijft lang maar wat gissen, al dan niet verkeerd vermoedend.  

Indirect heeft het vertelperspectief uiteraard een belangrijke vinger in de pap. Hoe betrouwbaar is verteller Jar, zesentwintig jaar oud en schrijver met een writer’s block? Vijf jaar na de zelfmoord van zijn vriendin Rosa meent hij haar nog regelmatig in Londen te zien, in de metro bijvoorbeeld, of op straat. Haar verdronken lichaam is nooit gevonden. Op het moment dat de thriller begint, gebeuren er dingen die erop kunnen wijzen dat Jar wellicht niet zoals je zou denken aan posttraumatische hallucinaties lijdt. Terwijl Jar zijn verhaal vertelt, komt er een tweede persoon, een vrouw, met haar verhaal aan het woord. Onduidelijk is hoe beide verhalen aansluiten.  

Op deze manier worden de huidige situatie en de situatie van vijf jaar geleden langzaam uiteengezet. Mysterieuze elementen te over: in het verleden vonden er op Rosa’s universiteitscampus meerdere onopgeloste verdwijningen en zelfmoorden plaats, in het heden komt Jar in het bezit van verbijsterende informatie over Rosa’s laatste maanden. Prompt krijgt Jar te maken met de politie, die hem ervan beticht belastend seksueel getint materiaal van de oom van Rosa te verdoezelen. Hangt dit alles samen, en hoe dan?  

Bovenstaande geeft een idee van wat maar een fractie is van alle plotvormende elementen. Hoewel het verhaal steeds meer één richting op lijkt te gaan, is dat alles behalve zeker. Vind mij is een boek dat enige concentratie vergt, zeker daar waar de stijl moeizaam is en zelfs weinig samenhangend- iets wat overigens een doel dient en zeker geen tekortkoming is van de auteur. Het is duidelijk dat Monroe met zijn debuut een experiment uitvoert en dat het effectbejag volledig op de bijzonder doorwrochte structuur van het boek stoelt.   

Het is daarom jammer dat de tweede helft van Vind mij een stuk minder sterk uitpakt. Dat heeft alles te maken met een ongelukkige dosering van het weggeven van cruciale informatie, maar vooral ook de timing van de ontknoping die zorgt voor een wat matte afloop. Een iets gunstiger ‘montage’ was de impact beslist ten goede gekomen. Bovendien is het ietwat teleurstellend -en eerlijk gezegd ergerlijk- dat al maar liefst veertig bladzijden voor het einde van het boek tot in detail wordt uitgekauwd hoe de vork precies in de steel zit. Een domper, na een paar honderd bladzijden te zijn uitgedaagd om het zelf maar uit te zoeken.  

Het pleit uiteindelijk voor Vind mij dat het ondanks zijn experimentele karakter in het geheel niet pretentieus of hoogdravend geschreven is (diverse verwijzingen naar John le Carré en Knausgaard ten spijt). Monroes debuut is een intrigerende, originele thriller vol potentie waarin kansen jammer genoeg niet ten volle zijn benut. Daardoor komt de thriller ten slotte niet ingenieus uit de verf. De poging alleen zorgt overigens wel voor waardering. Deze thriller is de moeite van het lezen meer dan waard, al is het alleen maar al om het ‘analyseren’.