Is betrouwbaarheid een illusie?

Is het mogelijk dat je degene, met wie je in het dagelijks leven omgaat daadwerkelijk kent of is het zo dat een mens meerdere maskers kan dragen. Dat is een vraag, dien centraal staat in De vrouw in de spiegel van Dennis Lehane (1965).

Als de journaliste Rachel Childs live op televisie instort lijkt haar carrière voorbij te zijn. Op dat moment valt zij in de handen van Brian, die haar met alle mogelijke soorten van hulp en liefde terzijde lijkt te staan. Maar als zij hem toevallig op straat tegenkomt, terwijl dat eigenlijk niet mogelijk is begint bij haar de twijfel over de oprechtheid van deze man. Is hij echt wie hij zegt te zijn?

Brian kwam uit het Hancock naar buiten en opende de achterdeur
van de Suburban. Nou ja, hij zag eruit als Brian, maar dat kon natuurlijk niet.
Brian zat in de lucht, ergens midden boven de Atlantische Oceaan ondertussen,
op weg naar Londen.

Het is duidelijk te zien, dat deze Amerikaanse auteur een ervaren thrillerschrijver is geworden. In zijn inmiddels veertiende thriller overtuigt hij met name door de opbouw van het verhaal en de invulling van de karakters. Het verhaal begint relatief rustig als we kennismaken met het leven van Rachel Childs in haar werk. Vanaf het moment dat het op haar werk mis is gegaan en Brian zijn intrede in het verhaal doet komt het verhaal is een enerverende stroomversnelling.

In deze stroomversnelling van list, bedrog en actie weet Lehane de karakters op de juiste manier in
het verhaal mee te laten gaan. De gevoelens en gedachten van met Rachel en Brian worden zodanig beschreven, dat ze af en te letterlijk onder de huid van de lezer dreigen te gaan zitten. Hiermee bewijst Lehane zijn grootse kwaliteiten.

Hij ging het trapje op, de voordeur ging open.
‘O, Jezus,’ fluisterde Rachel. ‘Jezus, jezus, jezus.’

Voor degene die denkt dat zij het karakter van een naaste door en door kennen is dit boek speciaal aan te raden. Het zou zomaar eens kunnen dat je na het lezen van De Vrouw in de spiegel op andere gedachten bent gekomen. En wie weet is dat zo verkeerd nog niet…