Eland laat de lezer sprakeloos achter

Acteur en theatermaker Lykele Muus schreef een roman over Daniel Meskes die, net tien maanden oud, een levensbedreigende vergiftiging opliep. Hij werd gered door de onconventionele behandeling van een deskundig arts. Daniel is een bijzondere jongen die door boekliefhebbers direct in het hart gesloten zal worden. Het dak van de bibliotheek is zijn vluchthaven en plek waarop hij uitkijkt over zijn wereld. Van daaruit observeert hij de mensen uit zijn omgeving waardoor hij tot de conclusie komt dat geheimen en leugens nare gevolgen kunnen hebben. Deze analyse van het leven blijkt een belangrijke factor in zijn ontwikkeling en zijn visie op het leven.

In een zeer vlotte, goed leesbare schrijfstijl, met korte zinnen en een intelligent opgebouwd verhaal trekt Muus je snel de wereld van Daniel binnen. Hij gebruikt mooie metaforen en schuwt de ironie niet. De korte hoofdstukken houden de vaart er in. De prettige en herkenbare dialogen raken je waardoor de personages onder je huid gaan zitten. De cover van het boek en de titel intrigeert. Het meest opvallende element in dit boek zijn de toegevoegde foto’s die thema’s in beeld brengen en samenhang creëren. Ondanks dat deze beelden niet altijd voor de hand lijken te liggen, blijken ze toch telkens passend.
Lykele Muus raakt in zijn romandebuut aan mooie thema’s zoals angst, schuld, opgroeien en eerlijkheid. Boeken, relaties en de waarheid vormen enkele terugkerende motieven. Het verhaal is opgebouwd met een prettige structuur en met namen die direct de persoonlijkheid van de karakters weten te vangen.

Het betreft een bildungsroman, een zoektocht naar de waarheid, in het decor van goed weergegeven en realistische personages. Het zijn vaak de kleurrijk beschreven bij-personages die invloed hebben op Daniels kijk op zijn wereld, waarbij aangevuld moet worden dat grijs ook een kleur is. Lezers, op zoek naar een fijn verhaal, krijgen een prettig en vlot geschreven boek. Ook de jonge lezer zal genieten van een mooie, emotionele roman die met humor geschreven is. Voor de lezer die meer verwacht van een boek is er meer dan genoeg ruimte voor verdieping in de thema’s, de structuur, de motieven en het perspectief.

Ondanks dat het boek in het middenstuk iets aan vaart lijkt in te boeten weet Muus, met het verhaal van Daniel, zo te boeien dat men hem dit snel vergeeft en graag verder leest. De lezer wordt uiteindelijk beloond met het klapstuk van de laatste delen, dat weet te raken en je na afloop sprakeloos achter laat.