Gescheiden kamers, eenzaamheid die je raakt in het hart.

Pier Vittorio Tondelli is een Italiaanse schrijver met een klein maar betekenisvol oeuvre, een katholieke achtergrond, homoseksueel en op jonge leeftijd overleden aan aids. Zijn levensverhaal maar ook zijn schrijfstijl doen sterk denken aan Kellendonk. Volgens zijn hoogleraar Umberto Eco was hij een briljant student. Met zijn boeken speelde hij een grote rol bij de emancipatie van homoseksualiteit in Italië. Gescheiden kamers wordt zijn zwanenzang genoemd. Hij schreef dit boek, met een hoofdpersoon met aids, terwijl hij zelf aan deze ziekte leed.

Leo, ook een schrijver, overpeinst zijn leven en relaties na de dood van zijn ex-vriend. Hij denkt terug aan het begin van hun romance, de fijne en minder fijne momenten van hun samenzijn maar ook de breuk van hun relatie. In vele reizen, en luisterend naar muziek overdenkt hij ook zijn eigen leven, hoe hij geworden is tot de persoon die hij nu is.

Tondelli gebruikt prachtige zinnen met mooie, soms bombastische woorden die je meenemen naar de diepere gevoelens van de hoofdpersoon. Het zijn zinnen die je graag hardop wilt herhalen om de woorden tot in je hart te kunnen voelen. De vertaling van Jan van der Haar is prachtig en maakt dat je in de Nederlandse tekst het romantische Italiaans proeft. De schrijfstijl doet barok aan met af en toe een uitstapje naar het surrealisme, een deel van het boek dat moeilijker te volgen is. Gedurende het verhaal speelt Tondelli met de chronologie waardoor je voortdurend alert blijft. Dit vraagt een inspanning van de lezer. Doordat de gevoelens van de personages goed en herkenbaar in beeld worden gebracht blijft het boek je aandacht vasthouden en is het zeer de moeite waard om deze inspanning te leveren. Tondelli maakt frequent gebruik van intertekstualiteit, waarbij vele boeken en songteksten gebruikt worden, waardoor je als lezer met een weemoedige glimlach meeleeft met de worsteling van eenzaamheid en verdriet van de hoofdpersoon.
De roman geeft een goed tijdsbeeld van de jaren tachtig en is van groot belang voor de maatschappelijke aanvaarding en erkenning van homoseksualiteit. Ook is de nieuwe vorm van samenleven voor die periode, living apart together en de gevolgen die dit kan hebben, zeker als er ook nog een driehoeksverhouding in het spel is, helder in beeld gebracht. Dit wordt dan mooi verwoord in de zin: 'Uiteindelijk zijn ze alle drie alleen, niemand bezit de ander helemaal, maar alle drie behoren ze elkaar toe.'
In deze roman speelt het katholieke geloof een niet onbelangrijke rol en zijn er veel filosofische beschouwingen. Gezien de gelijkenissen van de hoofdpersoon met de schrijver zelf kun je je niet aan de indruk onttrekken dat er biografische elementen in het boek voorkomen. Tondelli schreef dit boek in de vorm van een roadnovel, vol muziek, literatuur, homoseksualiteit, rouwverwerking en eenzaamheid, die je raakt in het hart.