Een leven dat zo zoet begon…

Öznur Karaca, een taalexpert met ervaring in copywriting en het schrijven van comedy, schreef een aangrijpende roman over een Turkse migrantenfamilie. Ze beschrijft het levensverhaal van Servi die in de jaren vijftig opgroeide in een warm nest in Turkije. Na de dood van haar vader kost het haar moeder enige moeite om het hoofd boven water te houden met een gezin met vijf kinderen. Ondanks dat Servi een grote toekomst tegemoet zou kunnen gaan is studeren niet voor haar weggelegd. De mogelijkheid om te trouwen met een Turkse jongeman die in België woont, biedt nieuwe perspectieven voor een betere toekomst met misschien toch de mogelijkheid om te studeren. Ondanks de goede vooruitzichten loopt het leven van Servi en haar kinderen niet zoals ze verwacht had.

Karaca, die met dit verhaal haar debuutroman schreef, heeft een prettige, makkelijk leesbare schrijfstijl met veelal korte maar rake zinnen. Haar manier van schrijven geeft een gevoel van afstandelijkheid, lijkt weinig emotie te tonen. Door het verhaal, de treffende dialogen en de impact van de live-events op de personages lukt het haar toch om heel dichtbij te komen en een indringend appel te doen op de lezer.
De auteur heeft gekozen voor een bijzondere nummering van de hoofdstukken die het verloop van het verhaal mooi ondersteunen. Op een bepaalde plek in het verhaal laat ze de manier van schrijven, de indeling en de lay-out even los waardoor het trauma dat een van de hoofdpersonages op dat moment doormaakt extra versterkt wordt. Karaca maakt gebruik van historische feiten om het tijdsbeeld en ook het politieke klimaat weer te geven. De lezer kan zich op een gegeven moment afvragen of zo veel ellende wel past in één gezin maar het wordt overtuigend neergezet. Het beschrijven van de gevolgen van traumatische ervaringen en hoe iemand handelt in een dergelijke situatie worden mooi in kaart gebracht. Toch is het niet altijd eenvoudig om de manier van handelen als buitenstaander goed te begrijpen. De emoties die dit oproept bij de lezer geeft aan dat Karaca weet te raken. Het is knap hoe de schrijfster in dit verhaal toch hier en daar verhulde ironie heeft weten te verweven.
Een Vlaams debuut dat je raakt als een mokerslag, leest als een trein en vraagt om een uitbreiding van de familiekroniek.