Van alle kanten straalt ze het uit…

Jente Posthuma debuteert met dit in blauw uitgevoerde boek. Voorheen publiceerde ze verhalen in de Revisor, Das Magazin, Hollands maandblad en De Gids volgens de achterflap van het boek. Ze won in 2012 de A.L. Snijdersprijs voor het beste korte verhaal.

De hoofdpersoon van het boek doet haar uiterste best om te voldoen aan het beeld dat haar moeder heeft van hoe een mens moet zijn.

“Het gaat erom dat je jezelf uitdrukt in de wereld. Laat jezelf zien! Riep ze…”

Op de een of andere manier past dit uitstralen minder bij de hoofdpersoon dan bij de moeder.

“Daarna probeerde ik zo expressief mogelijk naar buiten te lopen.”

Op droogkomische wijze beschrijft Posthuma de inspanningen van de hoofdpersoon die, zelfs na de dood van haar moeder, probeert aan dit beeld te voldoen. Juist deze hoofdpersoon, die niet sterk onderlegt is in het aangaan van sociale contacten, rechtlijnig en star is in haar communicatie, een beperkt verbeeldingsvermogen ten toon spreidt en veel last ervaart van haar hypersensitiviteit voor geluiden, kan de uitstraling van haar moeder nooit evenaren.
Het verhaal wordt zonder opsmuk vertelt in een schrijfstijl met korte zinnen en korte maar krachtige en droge dialogen. Enerzijds roept het veel medeleven op maar door de manier van beschrijven werkt het geregeld ook op de lachspieren.
De opbouw van het verhaal is prachtig waarbij de hoofdpersoon gevolgd wordt door het leven heen tot in de volwassenheid en het laatste hoofdstuk van het boek eindigt daar waar het begin van het boek begint.
Tommie Wieringa schreef: ‘Zo moet het, debuteren.’ En dat kunnen we alleen maar beamen.