Sterker dan in haar eerste boek

dat meer een roman dan een thriller was, bouwt Van der Vlugt in Schaduwzuster spanning op. ,Een lerares op een zwarte school in Rotterdam krijgt het moeilijk. Heeft de leerling die met een mes zwaait ook een dreigbrief geschreven? Volgt hij haar? En is hij ook degene die haar heeft vermoord? Iedereen denkt van wel, maar de politie heeft geen bewijs. De rechercheurs twijfelen. Is deze zaak wel zo simpel?
In haar tweede thriller houdt Simone van der Vlugt de vooroordelen tegen het licht die de welvarende kant van Nederland heeft over de onderkant van de samenleving. Als hoofdpersoon Marjolein wordt bedreigd door een Marokkaanse leerling in haar klas, wordt de jongen onmiddellijk geschorst. Als Marjolein enige dagen later wordt doodgeschoten, is het voor familie en vrienden van het slachtoffer meteen duidelijk: die Marokkaanse jongen heeft het gedaan. De jongen wordt al veroordeeld voordat er een rechter aan te pas is gekomen. Maar zo simpel zit het leven niet in elkaar. Dat blijkt pas helemaal aan het einde van het boek Schaduwzuster.
Zoals ook in haar debuutthriller (De reünie) voert Van der Vlugt de spanning langzaam op. Dat heeft zij versterkt door het verhaal in twee delen op te knippen. Het perspectief wisselt tussen de lerares en haar tweelingzus. Daardoor wordt langzaam duidelijk dat de lerares toch niet zo aardig is als iedereen denkt. En bovendien worden de gevoelens van de tweelingzus voor de man van haar zus pas in de loop van het verhaal duidelijk.
Van der Vlugt benut deze techniek van wisselende perspectieven ten volle door tussen de twee perspectieven een verschil in tijd aan te brengen. Het perspectief van de lerares beschrijft de gebeurtenissen tot haar geweldadige dood. De tweelingzus kijkt terug en probeert het raadsel van de moord op te lossen. In het begin is dit tijdsverschil voor de lezer lastig, maar na enige gewenning, geeft het Schaduwzuster een diepgang die in haar eerdere boek ontbrak.
Van de schrijfster is al bekend dat ze een vlotte pen heeft en dat blijkt ook in Schaduwzuster. Het verhaal snelt van bladzijde naar bladzijde en laat zich makkelijk lezen. Sterker dan in haar eerste boek, dat meer een roman dan een thriller was, bouwt Van der Vlugt in Schaduwzuster spanning op. Daarbij volgt ze de lijn van de traditionele Engelse detectiveverhalen waar de speurder op de laatste bladzijde onverwachts de butler als schuldige aanwijst. Net als bij boeken van Ruth Rendell of P.D. James blijkt de lezer voortdurend op het verkeerde been te zijn gezet. Het geeft Schaduwzuster dat beetje extra dat het tot een goed boek maakt.