Verfrissende ideeën, een gemiste doelgroepkeuze

Een eilandengroep van verschillende staten/landen die zich in hun honger naar macht afhankelijk maken van magie dat slechts te krijgen is via de inwoners van één van de eilanden. Een eiland dat zijn macht dusdanig uitbreidt dat de draken geen vleugels meer hebben, piraten een religie stichten en mensen vrijwillig hun herinneringen inleveren. En de enige die dit lijkt te kunnen doorbreken, is een twaalfjarige jongen die zich ergens op het autisme spectrum bevindt.

De Klauw is een boek met veel potentie, met veel onderdelen die aanspreken. Maar ook een boek met een paar missers. Het idee van een soort verslaafde landen is best vernieuwend. Meestal zijn de landen in fantasyboeken gewend aan magie of verafschuwen ze het. Een soort van verslaafd aan magie (want hé, afhankelijk zijn ergens van is een verslaving), dat is een nieuwe. Eveneens zijn piraten die een religie stichten een onbekend terrein. Piraten zijn zeerovers, alleen geïnteresseerd in goud en hier en daar een mooie liefde. Dat piraten zich dusdanig bedreigd voelen dat ze een religie starten (wat onverenigbaar lijkt met de eerste omschrijving) is dan ook verfrissend. En tot slot draken, what more do you need? Draken zijn de heersers van het luchtruim, zijn met hun enorme omvang iedereen de baas en doen waar ze zin in hebben. Tenzij ze worden gekortwiekt als een stel sierduiven. Kortom, er zitten veel dingen in dit boek die de nieuwsgierigheid prikkelen.

Het boek geeft echter de eerste paar hikken al in de eerste paar hoofdstukken. De leesbaarheid viel daar wat tegen. Stoere stadswachten die door de woordkeuze overkomen als dertienjarige knulletjes met een SWAG-pet en een barmeid die totaal niet om kan gaan met haar autistische broertje (terwijl ze het al twaalf jaar met hem volhoudt). Het start gewoon niet zo lekker op. De manier waarop Auric wordt neergezet blijft gedurende het boek wat storend. Vlagen van een enorme autist, maar de te overduidelijke hint naar het savant gedeelte van autisme (wat overigens zeer weinig voorkomt). Er zijn boeken die dit beter hebben neergezet. De woordkeuze daarentegen went wel. Het boek komt na een paar hoofdstukken echt wat meer op gang en het laatste kwart leest echt lekker weg. Hierin zitten dan wel weer een aantal plot twists die mij doen twijfelen of ik de andere delen wel moet gaan lezen.

Al met al overheerst de vraag: ‘maar wat nou als de schrijver had gemikt op een iets ouder publiek?’ Het boek heeft qua ideeën echt kans om in de smaak te vallen bij een oudere leesgroep, die geïnteresseerd zijn in machtsverhoudingen, politiek en een nieuwe kijk op fantasy. Door de doelgroepkeuze worden deze ideeën echter minder sterk, doordat het niet genoeg uitgediept kan worden.

De vraag of mijn twaalfjarige ik hier doorheen had gekomen durf ik niet goed te beantwoorden…