Goed!

De Britse schrijfster C.J. Tudor weet meteen te scoren met haar debuutthriller 'De Krijtman'. Het boek verschijnt in meer dan dertig landen en kan alleen daarom al een wereldwijd succes genoemd worden. Niet slecht voor iemand die ontelbare baantjes had voor ze zich op het schrijven stortte.

Is ‘De krijtman’ het zoveelste boek dat met veel tromgeroffel aangekondigd wordt om uiteindelijk teleur te stellen? Nee, dat is het beslist niet. Het verhaal is origineel, de plot staat als een huis en de karakters zijn goed uitgewerkt.

Verteller van dienst is het hoofdpersonage Eddie, twaalf jaar oud bij het begin van het verhaal. Hij vertelt over de beruchte zomer, toen hij op de kermis getuige was van een verschrikkelijk ongeluk. Hij vertelt over zijn kennismaking met de nieuwe leraar, meneer Haloran. En, niet onbelangrijk, hij vertelt over de krijtjes die een van zijn vriendjes voor zijn verjaardag krijgt. Die brengen de groep op het idee om met krijtjes allerlei boodschappen voor elkaar achter te laten. Heel leuk allemaal, tot de krijttekeningen hen naar het lijk van een meisje leiden. Alleen lijkt er iets te ontbreken…

Dat was toen. Nu, dertig jaar later, ontvangt Eddie een brief. Een brief met een getekend krijtmannetje. Het verleden is dan toch niet dood en begraven…

Het hele verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Eddie. Heel de tijd heb je als lezer het gevoel dat er iets niet klopt. Wat precies is echter niet duidelijk. En daarin zit precies de sterkte van ‘De krijtman’. Is Eddie een onbetrouwbare verteller of zijn er dingen waar hij gewoon niets vanaf weet? Hoe dan ook, het einde van het verhaal is op zijn minst verrassend te noemen. Lezen, die handel!