Een debuut dat er zijn mag!

Recensie gebaseerd op de originele versie 'The woman in the window'.

Anna Fox lijdt aan agorafobie, ze durft sinds elf maanden haar huis niet meer uit. Ze leeft gescheiden van haar man Ed en dochtertje Olivia. Ze vult haar dagen met het kijken naar oude zwart-films, het drinken van iets te veel wijn en… het bespioneren van haar buren. Vooral het gezin Russell dat recent tegenover Anna is komen wonen, heeft haar aandacht. Jane, Alistair en zoon Ethan vormen dan ook het gelukkige gezinnetje waar Anna sinds een tijd alleen nog van kan dromen.

Wat is er gebeurd in het gezin van Anna? Waarom woont ze alleen in dat grote huis en heeft ze alleen nog telefonisch contact met haar ex en dochter? Waarom zijn Ed en Anna uit elkaar gegaan? Stap voor stap komen we het te weten dankzij de vele, vernuftig ingebouwde flashbacks.

Anna houdt iedereen voor de gek, ze durft weliswaar het huis niet uit, maar afgezien daarvan doet ze alsof het prima gaat. Zelfs haar psychiater heeft niet door dat ze haar pillen zeer onregelmatig inneemt en zich verdrinkt in alcohol.

Op een dag ziet Anna dat Jane in het huis tegenover haar neergestoken wordt, ze kan net niet zien wie de dader is. De politie wordt erbij gehaald, maar niemand gelooft haar, de steekpartij wordt afgedaan als een product van Anna’s fantasie. Maar is dat ook zo? Is ze paranoïde of is er echt iets niet pluis in het gezin Russell?

A.J. Finn heeft met ‘The woman in the window’ een debuut afgeleverd dat er zijn mag. Het is niet op alle punten even origineel, maar het steekt bijzonder goed in elkaar, weet regelmatig te verrassen, kent goed uitgewerkte karakters en is bovendien goed geschreven.