Prima debuut.

Net ontdekt dat ik mijn feedback (december 2013) nooit online gezet heb ...

De meesten van jullie weten ondertussen al wel hoe het boek begint : Hoofdpersonage Jason Getty begraaft een lijk in zijn tuin en krijgt de schrik van zijn leven wanneer daar plots twee andere lijken gevonden worden.

De voorbije weken hebben heel wat mensen laten weten dat ze dit boek maar niets vonden. Wat steeds terugkwam als punt van kritiek was de schrijfstijl van Jamie Mason. En ja, af en toe stuit je eens op een langere zin, zodat je niet door de pagina’s vliegt, maar over het algemeen gezien heb ik me geenszins aan de manier van schrijven gestoord. De metaforen die af en toe gebruikt werden, wist ik best te smaken.

Al vrij gauw is duidelijk wie de lijken zijn en wie wie vermoord heeft (nou ja, ongeveer dan toch). Dat is voor mij echter absoluut geen probleem. Ik lees wel vaker een boek waarin de moord helemaal in het begin gepleegd wordt en waarin daarna dieper ingegaan wordt op het verleden van de moordenaar en zijn slachtoffer(s), op de beweegredenen van de moordenaar enz.

‘Drie graven vol’ is geen boek waarbij je constant op het puntje van je stoel zit, het boek bestaat niet louter uit flitsende dialogen, en je moet er echt wel je hoofd bijhouden. Het verhaal zit echter zo ingenieus in elkaar, vind ik persoonlijk, dat ik steeds wou verderlezen en ik echt wel in het wereldje van Jason Getty en de anderen meegezogen werd.

Laat het duidelijk zijn, ik ben absoluut wel te spreken over dit debuut van Jamie Mason. Okee, de ontdekking van 2013 is het niet, een goed boek daarentegen wel.