Beklemmend

De povere maar prachtige schrijfstijl met hier en daar een prachtige zin trekt je loom door het verhaal. Maar loom is niet dat het verhaal traag is. Loom past bij de manier van leven die op zichzelf en intern gericht is. Niet alleen bij Leon, ook bij de diverse personages, de manier waarmee zij omgaan met situaties die zich voordoen. Introversie loopt als een rode draad door het boek.
Het verhaal is heel toegankelijk en leest gemakkelijk. De opbouw is chronologisch, de gebeurtenissen grijpen aan.
Op gezette tijden lees je even niet verder, omdat je wilt doorléven wat er zich afspeelt.
Je wordt boos en komt in opstand als je in subtiele beschrijving de seksuele intimidaties door de rector leest en de wijze waarop Leon en zijn Liliane daarmee omgaan, eigenlijk niet mee om weten te gaan.
De in zichzelf gekeerde Leon houdt je in een spanning die gaat trekken en het verhaal beklemmend maakt.
Het is voelbaar waar het einde naar toe gaat, en toch verrast de afloop je.
De openingsregel van blz. 133 geeft het karakter weer van dit prachtige boek:
De koude wind sneed door de kieren van de planken muur.

De manier waarop Vantoortelboom het verhaal heeft neergelegd snijdt als een koude wind door je ziel.

Prachtig!