Onmacht en kwetsbaarheid. Aandoenlijk en ontroerend.

Mensen zoals wij leven van herinneringen. Als die er niet meer zijn is er niets meer.
Net als Maarten schuifel je als lezer door de tijd en langs aangrijpende gebeurtenissen. Bernlef schrijft even mooi als indringend! De verteltrant is bijzonder door zijn eenvoud.
Maarten wordt plotseling geconfronteerd met dementie. Hij raakt de greep op zijn leven volkomen kwijt. Ondanks alle liefde, zorg en inspanningen voelt zijn vrouw Vera hem ontglippen.
De beschrijving is indrukwekkend. De gedachteloze tijdssprongetjes laten je voelen in welke wereld iemand leeft die te maken krijgt met dementie. Je voelt de tragiek die Maarten en zijn vrouw overkomt.
‘…, dat gevoel even bij volle bewustzijn afwezig te zijn, …’
Vera praat met haar man Maarten. In het gesprek verglijdt hij in het verleden door in het gesprek in gesprek te zijn met zijn vroegere pianolerares.
Auteur Bernlef benoemt dit niet, maar voert die gesprekken zo.
Op een ander moment doet Maarten totaal iets anders dan de bedoeling is. Als Vera hem vraagt hout te halen in de schuur voor de kachel, vindt hij zichzelf terug boven in de badkamer of slaapkamer en vraagt hij zich af wat hij daar doet.
Je voelt de wereld van Maarten én die van jezelf als lezer kleiner worden. Zijdelings raakt Bernlef aan wat Maarten’s vrouw meemaakt. Het raakt Vera diep als haar man haar met ‘mevrouw’ en ‘u’ aanspreekt.
Wat me erg raakt, maar ook verhelderend is om te beseffen bij dementie, is dat Vera alles doet om Maarten te bereiken. Maar dit lukt niet omdat beiden, noodgedwongen, op verschillende golflengten communiceren. Wat Vera doet, vraagt, aanreikt is zó lief, vertederend en zorgzaam. Maar het komt niet aan omdat Maarten in de andere wereld niet bereikbaar is.
Maarten leeft in een hoofd dat steeds groter en leger wordt.
Onmacht en kwetsbaarheid. Aandoenlijk en ontroerend.
Een vanuit de hoofdpersoon uitmuntend geschreven verhaal over dementie. Indrukwekkend!