Moeilijk te karakteriseren

Van Ilja Pfeijffer nog niets gelezen, behalve dat hij kennelijk goed kan schrijven. Althans dat is mijn conclusie gezien de publiciteit die hij haalt, de literaire nominaties en prijzen die aan hem zijn toegekend en uitgereikt.
De eerste 40 bladzijden zijn taai en een overload aan Italiaanse straten, straatjes,, steegjes en pleintjes. Niet aantrekkelijk. Daarna lijk ik er lol in te gaan krijgen.
De manier waarop Pfeijffer schrijft in metaforen of in gedachten zijn vaak bijzonder. Geen hoogdravende taal, maar toch heel fraai.
Een eenvoudig voorbeeld: …, waar de hoeren zo zwart zijn als de eeuwige nacht in de stegen, waar slechts het licht flikkert van opgeknipte messen.
Ook het hoofdstuk over fantaseren is mooi.
Toch weet ik hem moeilijk te karakteriseren. Arthur Japin valt bij mij in de categorie poëtisch, verheven, stijlvol en filosofisch.
Bij Pfeijffer lukt dat veel minder, maar misschien moet ik dat Hollandse trekje wel loslaten en hem gewoon niet willen karakteriseren.
Mooi dat ik iets van Pfeijffer heb gelezen, maar probeer voorlopig toch eerst nog andere auteurs.