Psychisch geweld

Het boek toont aan hoe moeilijk het is om als Westerling te integreren in een totalitaire Islamitische staat als Saoedi-Arabië, zonder verstrikt te geraken in het spinnenweb van hun maatschappelijk en sociaal leven, met zijn conservatieve en voor ons totaal onzinnige regeltjes en voorschriften die volledig opgebouwd zijn rond de Koran. De wetten die er gelden hebben allemaal de Islam als achtergrond. Dat het vooral voor Westerse vrouwen zeer moeilijk is om een plaatsje te vinden in deze zeer vrouw-onvriendelijke omgeving is door Hilary Mantel, die zelf ooit in SA woonde, op een zeer realistische manier beschreven.
Een groots bouwproject en het daaraan gekoppelde loon trekt Andrew Shore aan om voor zijn firma in SA aan de slag te gaan. Voor Frances, zijn echtgenote, is het niet de eerste keer dat zij meegaat tijdens een buitenlandse missie van haar echtgenoot: eerder was ze er ook al bij in Afrika. Toch is dit voor haar een grote stap in het onbekende. Ze komt in Djedda terecht in een flatgebouw dat volledig omringd is door hoge muren. Bij haar aankomst is zelfs de hoofdingang versperd! Haar man is dagelijks uit huis en al vlug dringt de eenzaamheid zich op. Frances maakt kennis met Yasmin, een Pakistaanse. Zij en haar man Raji zijn Islamitisch, maar in een ' modernere stijl ': Yasmin moet geen sluier dragen van haar man. Toch heeft Yasmin een andere visie op het maatschappelijke en sociale leven. Zo is zij van mening dat het Westen, door leugens en overdrijvingen, de Islamitische maatschappij in een zwart daglicht wil stellen. Een opvallende quote hierover:
BLZ.140
" Dat ze een vrouw niet meer stenigen tot ze dood is. Tegenwoordig niet meer. Ze gooien alleen maar een paar stenen haar kant op, bij wijze van ritueel, en daarna schiet iemand haar dood. "
Frances krijgt het steeds maar moeilijker. Haar uitstappen op straat met enkele ' vriendinnen' geven geen voldoening. Er zijn dan ook nog de geluiden op de flat boven haar en een geheimzinnige koffer: tekenen van paranoïa?
Als dan ook nog de olieprijzen kelderen wordt het leven voor Frances en Andrew er ondraaglijk.
De auteur maakt gebruik van flash-backs die een goed beeld geven van het verleden van Frances en Andrew: vooral over hun leven in Afrika.
In cursief gedrukte tekst geeft de auteur weer wat Frances in haar dagboek neerschrijft, namelijk haar belevenissen en vooral haar gevoelens in deze conservatieve samenleving komen zeer goed tot uiting.
Acht maanden in de Gazastraat is geschreven vanuit het standpunt van Frances ( ik-persoon ) in een zeer vlot geschreven, vertellende stijl die maakt dat het boek zeer gemakkelijk leest. De meningen zijn hierover misschien verdeeld, maar ik zou het catalogeren onder de noemer ' open psychologische thriller. '