Oorlog, eenzaamheid, verdriet en ... intriges.

Dit is een Britse familiekroniek, gesitueerd rond WOII. Niet meer, maar zeer zeker geen pence minder. Alle ingrediënten zijn aanwezig en Elizabeth Jane Howard heeft ze in de juiste, afgewogen hoeveelheid gemengd en gekneed om tot dit mooie resultaat te komen.
Niet alleen haar prozaïsche beschrijvingen van fauna en flora, haar architecturale inzichten, haar kennis over meubelstijlen ( of het gebrek aan eender welke stijl ), haar inzicht in de gangbare mode voor zowel mannen als vrouwen, haar onmiskenbare interesse in de keukenprestaties van mevrouw Cripps en haar plastische beschrijvingen van de diverse personages getuigen dat Howard een zeer groot beschrijvend talent bezat.
Maar dat is niet alles. Howard had veel meer dan het visuele en het fysiek tastbare in petto.
Ontegensprekelijk bezat zij het talent om de verhoudingen tussen personages en de gevoelens van die personages op een geniale wijze weer te geven. Ik denk hier dan vooral aan het aangrijpende gesprek tussen Villy en Juf Milliment, de diepzinnige dialoog tussen Polly en Juf Milliment ( weer zij ), de gevoelige overpeinzingen die Sid maakt over haar relatie met Rachel of de gedachten van de volwassen wordende Christopher die zijn opstelling tegenover de oorlog in vraag stelt.
Het is een familiekroniek die je zonder veel moeite op het televisiescherm kan projecteren: ik vermoed dat er aan het scenario niet veel moet gesleuteld worden.

Het gezellige leventje, huisje in Londen en uitkijken naar de vakanties in Sussex, bij de Generaal en de Baronie op Home Place, ... de Lichte Jaren, ... helaas, ze zijn voorbij. De Cazalets organiseren zich op Home Place, maar van vakantiestemming is er niets meer over: de oorlog maakt er een verplicht nummer van, want Londen is te gevaarlijk vanwege de Duitse bombardementen. Het is een tijd van voortdurend afscheid nemen want Hugh en Edward ( soms ) zijn enkel in het weekend op Home Place.
Vooral bij de jonge meisjes Clary en Polly, heerst een gevoel van saaie verveling en een gebrek aan vrijheid: ze vrezen door de oorlog alles mis te lopen.
Eenzaam zijn ondanks alle drukte op Home Place vinden we vooral bij Zoë en Villy. Villy voelt zich daarbij ook nog totaal nutteloos omdat ze wegens drukke bezigheden op Home Place geen nuttig oorlogswerk kan doen.
Intriges zijn van alle tijden, en de familie Cazalet ontsnapt er niet aan. De buitenechtelijke escapades van Edward zijn niet te stoppen. Maar ook Villy en Jessica zetten hun beste beentje voor en er ontstaat een van jaloersheid doorweven strijd om dezelfde man.
De platonische relatie van Rachel en Sid, daarover maakt Sid zich ernstige bedenkingen. Daarvan is deze quote toch wel de naar affectie smekende getuige van: “ ik wil je naakte lichaam in mijn bed, jouw vlees tegen mijn vlees, ik wil dat jouw behoefte mijn genot zal zijn, jouw genot mijn vreugde. “
En dan is er ook nog een opbloeiende relatie, maar die komt uit zeer onverwachte hoek.
Van alle kinderen is Louise die op dit moment écht weet wat ze met haar leven wil aanvangen. Een leven in honger en kou in aftandse verblijven en vervallen theaters stoppen haar niet om haar enige doel te bereiken: actrice worden. Daarin krijgt Louise erg veel steun, in tegenstelling van haar familie, van haar lieftallige hartsvriendin Stella. Stella is haar steunpilaar waartegen ze alles kan vertellen. Stella, een frisse jeugdige verschijning twijfelt er dan weer aan of alles wat ze leert haar ooit tot nut zal zijn.
Louise is een mooi meisje en ze trekt al gauw de aandacht van het andere geslacht. Ze wordt verliefd, maar haar geliefde houdt, respectvol voor haar jeugdige maagdelijkheid. de boot af tot hij zeker is van haar liefde voor hem.
Sybil en Hugh, het haast perfecte koppel, krijgen dan weer andere, levensbedreigende toestanden te verwerken.

Het leven gaat zijn gangetje, maar je merkt tot in de kleinste kiertjes en scheurtjes van het vervallende Home Place dat de oorlog een zware stempel drukt op de Cazalets.

Uitkijken nu naar het volgende boek!