Ja, ik geef toe dat ik dit boek aanvankelijk even achterdochtig benaderde als een VN-inspecteur die een bordje 'gevaar! landmijnen!' ziet hangen. Ik verwachtte veredelde pulp à la Chris Ryan. Vooral sinds die artikelen opdoken die 's mans SAS-verleden in twijfel trokken. Maar zowaar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit (trouwens, Ryans laatste werk viel ook nog te pruimen). In wezen is dit boek een heruitgave van Frederick Forsyths Honden van de oorlog, waarin je ook getuige bent van de minitieuze voorbereiding van een covert operation. Jammer genoeg kon dat verhaal destijds wél voldoende spanning garanderen gedurende 300 bladzijden. McNab kan dat niet en is bij wijlen saai. Gebrek aan spanning is dodelijk voor een thriller, en daar kon het einde -dat eindelijk wat actie oplevert - niets meer aan doen. Het kalf was al verdronken zogezegd. Het is geen rommel, maar ik kan evenmin zeggen dat ik onder de indruk ben.