“2017” was mijn zesde boek van Rudy Soetewey. Mijn verwachtingen waren zeer hoog, zeker na het lezen van “Getuigen”, waarmee hij bekroond werd met de Hercule Poirotprijs in 2011. Ik hoopte dus op een topper van eigen bodem. De auteur had immers 2 jaar aan dit verhaal gewerkt. Eerst en vooral valt je oog op een prachtige cover. Dit boek ziet er ook zeer luxueus uit. Het verhaal vindt plaats in 2017 en heeft als hoofdthema de strijd tussen Vlaanderen en Wallonië. Soetewey valt met de deur in huis. Geen langdradige inleiding maar meteen actie! Je wordt als lezer vanaf de eerste pagina in het verhaal gezogen en “2017” laat je pas los als het boek uit is. De spanningsboog blijft steeds strak aangespannen. Zodra je denkt te weten hoe de vork aan de steel zit, zet de auteur je met een knipoog op het verkeerde been. Dit boek situeert zich in de toekomst, maar schept helemaal geen sciencefiction sfeer. Rudy Soetewey beschikt over een meesterlijke pen en schrijft zijn verhaal als een “kenner”. Hij bezorgt de lezer een portie emotie door een vader/zoon- en vooral vader/dochterrelatie als subtiele achtergrond te gebruiken.
Het belang van het Nieuwe Europa wordt in “2017” stevig in de verf gezet. Pas na het lezen besef je dat dit fictieverhaal binnen enkele tijd wel eens harde realiteit zou kunnen worden. Dit boek blijft nog even nazinderen en zadelt je op met een beangstigend gevoel als afscheidsgeschenk.

Dit is het beste wat ik tot op heden van deze auteur gelezen heb. Zelfs nog beter dan “Getuigen”,maar dit is mijn persoonlijke mening en ervaring. Rudy Soetewey verdient met “2017” een nieuwe bekroning en een verfilming!