Vurig steekspel tussen vader en zoon

Schrijver en dichter Xander Jongejan (1973) brengt - na zijn dichtbundel “Wat zijn de bananen duur” - nu ook zijn debuutroman “De tafel van Tarzan” uit in eigen beheer. Bijzonder moedig, toch? In deze korte roman – ruw geschat bestaat die uit zo’n 35.000 woorden – zet de auteur een scherp en behoorlijk donker verhaal neer, gespreid over 33 korte hoofdstukken.

Een vader en zijn zoon Robert zijn de twee protagonisten; ze willen zichzelf manifesteren, als het moet gaat het ten koste van de ander. Ze hebben één ding gemeen met elkaar: hun schreeuw om aandacht, om opgemerkt te worden. De twee worden daarbij echter niet geholpen door de moeder/vrouw uit het gezin. Zij zorgt niet voor wat zalige nestwarmte of echte liefde in huis, integendeel. Ook de verhouding tussen pa en zoonlief is niet echt optimaal, verre van zelfs. Een minnares, de oma en vooral Tarzan, de kater van de buren, zorgen voor enige verlichting. Totdat moeder overlijdt, vanaf dan gaat het helemaal de verkeerde richting op…

“Mama was nog in het ziekenhuis. Jij logeerde bij Oma. Thuis had ik niets te zoeken. Bij Albert kon ik overdag niet terecht, ik dronk te veel. Het hielp me de dag door, ook de bezoekjes bij Mama. Ze zat daar maar. Naar mij te kijken. Alsof ze zeker wilde weten dat ik eraan onderdoor ging.”

In telkens wisselende perspectieven ondergaat de lezer het bittere verhaal, waarin het karakter van de hoofdrolspelers – ook dat van de moeder - wordt uitgediept. Deze roman bevat een vurig steekspel tussen een vader en zijn zoon. Het is evenwel niet vanzelfsprekend om meteen in dit tragische verhaal te stappen. De aanvangsfase lezen in een traag tempo kan zorgen voor de oplossing. Elk woord is hier immers van belang. Xander Jongejan slaagt er wonderwel in - en met een tot een minimum beperkt aantal woorden – een zondvloed aan emoties over je uit te storten. Zijn opvallende staccatostijl zal niet bij alle lezers in de smaak vallen en toch… “De tafel van Tarzan” is een korte - maar krachtige – roman, die je smeekt om te worden gelezen met volle aandacht. Verwacht geen stevige mokerslagen; de auteur doet zijn ding op een luchtige, maar wel directe wijze.