Plusminus met lichte voorkeur voor plus

Het is helemaal niet zo eenvoudig om zijn debuutroman ‘De verkeerde vriend’ in één enkel hokje onder te brengen. Is het boek een roman of een thriller? Gert-Jan van den Bemd heeft eigenlijk een roman geschreven met een - ingetogen - lading spanning en criminaliteit.

Een verhaal, waarin de auteur zijn hoofdpersonage Werner Mans gadeslaat. Tevens ontkomt niemand – zelfs zijn vrouw Murielle, of zijn tienerdochter Roos, of zijn vrienden niet - aan Werners observerende activiteiten. Zijn leventje verloopt gezapig, hij heeft een baan die dynamiek mist, zoals hijzelf ook is: zonder grote ambities. Gelukkig is er nog de stacaravan die is neergepoot op een camping in de buurt. Meer moet dat voor hem niet zijn. Als Roos naar een plaatselijke discotheek gaat en dan komt aandraven met verkeerde vrienden, ontaardt dit in een foute boel, op de camping. Werner moet eindelijk eens gaan tonen wie hij werkelijk is… Beschikt hij dan toch ergens over een scherp randje?

“De aanleiding vond plaats toen hij zijn tanden stond te poetsen, kort na het avondeten. Hij deed dat meestal niet in de badkamer, maar in de slaapkamer, zodat hij ondertussen naar buiten kon kijken. Hij keek liever naar de straat dan naar zijn eigen gezicht.”

Gert-Jan van den Bemd zet Werner neer als een labbekak, die zijn bestaan wel wil opvrolijken. Het lukt hem echter niet om over te gaan tot wat actie, of een belangrijke beslissing nemen. Zoals een oude bellenwekker die wordt opgewonden maar toch nooit afloopt… Dit fenomeen is eveneens typisch voor ‘De verkeerde vriend’; eerst wordt de spanning aangewakkerd, maar die komt nooit echt tot een explosie. Niettegenstaande het constant rommelt in Werners hoofd. Daar blijft het echter bij en dit is jammer. Zeker omdat het grootste gedeelte van het verhaal wordt weergegeven via het brein van de protagonist. Dit betekent dat zijn karakter goed wordt ontleed, dat van de andere personages daarentegen… Uiteindelijk lees je dan de merkwaardige apotheose, gevolgd door een epiloog. Deze lezer bleef nadien ietwat op zijn honger zitten, ontsteld.

Wel slaagt de schrijver er mooi in, een dosis psychologie over je uit te strooien, bekeken door de ogen van Werner Mans. Op het juiste moment met een ironische, of humoristische blik. Bijzonder delicieus is in ieder geval de amusante en de filmische stijl en taal die hier worden gehanteerd.
Plusminus, met lichte voorkeur voor plus.