Met 'wegwerpkinderen' blijf je niet emotieloos

Twee Engelse zusjes van vijf en negen nemen de ondankbare hoofdrollen voor hun rekening in de roman De verloren kinderen. De vader van Rita en Rosie Stevens heeft de Tweede Wereldoorlog niet overleefd. Het is intussen 1948; moeder Mavis heeft een vriend, Jimmy Randall. Hij is een blok dynamiet met een kort lontje die wel eens wild te keer gaat tegen Mavis en haar dochtertjes. Tot overmaat van ramp wordt moeder zwanger van haar agressieve vriend; het sein voor hem om Mavis te dwingen afscheid te nemen van Rita en Rosie. Dit gebeurt ook, zodat de twee zusjes belanden in een weeshuis. Het begin van een heel troosteloos leven, zonder enige positieve vooruitzichten. Zelfs hun liefhebbende oma slaagt er niet in haar gedumpte kleinkinderen bij zich in huis te krijgen. Uiteindelijk belanden de meisjes in een weeshuis, ergens ver van huis in Australië. Hun leven wordt er ginds zeker niet mooier op.

De Engelse Diney Costeloe neemt het graag op voor in de steek gelaten kinderen; dit gebeurde vaak in Engeland na de Tweede Wereldoorlog. De verloren kinderen is een intriest verhaal, zwaar beladen ook. Je zou zelf maar eens in de schoenen staan van een van de protagonisten…
De karakters worden levensecht neergezet, waarbij niet alleen Rita en Rosie knap worden geportretteerd, maar ook moeder Mavis en oma Lily mensen van vlees en bloed zijn. Een pakkende roman, die realistisch wordt weergegeven, dat is hij zeker wel.

“Rita lag in bed en luisterde. Ze hoorde mama’s stem beneden, hoog en opgewonden. En dan de zware stem van oom Jimmy die antwoord gaf, maar Rita hoorde niet wat er werd gezegd. Toen oom Jimmy thuis was gekomen had mama een bord met aardappelpuree en worstjes voor hem neergezet.”

Toch mist dit boek iets, zodat deze lezer niet zo erg enthousiast is geworden. Komt het door de traagheid, of maakt het repetitieve karakter van het verhaal goede beurt? Ja, ook de heel eenvoudige schrijfstijl – om het woord ouderwets niet in de mond te nemen – bekoort niet helemaal. Jammer toch, want het historische thema en de inhoud van het verhaal zelf zijn bijzonder interessant en schokkend. In het laatste deel verliest de roman aan geloofwaardigheid, zeker als er plots te veel gebeurtenissen elkaar opvolgen.

Als ouder blijf je niet emotieloos tijdens het lezen van een verhaal over financieel gewin ten koste van hulpeloze kinderen. Jonge ‘wegwerpkinderen’ die worden geëxploiteerd, bijzonder slecht behandeld en onteerd.