Redt Dazieri zich uit deze precaire situatie?

In zijn thuisland noemt men Sandrone Dazieri (1964) de koning van de Italiaanse thriller. Na het fel bewierookte en internationale succes met Dood de Vader is er nu Dood de Engel. Meteen ook het tweede deel met het extraordinaire maar wel gouden duo Colomba Caselli en Dante Torre. De vertaling is van Carolien Steenbergen.

Op station Termini van Rome ontdekt de conducteur een flink aantal vermoorde passagiers in een van de treinwagons. De gruwel heeft snoeihard toegeslagen; is dit het resultaat van een aanslag? Blijkbaar toch want Islamitische Staat (IS) is er als de kippen bij om de uitmoording op te eisen. Commissaris Colomba Caselli is daar echter niet van overtuigd en roept de professionele hulp in van Dante Torre. Met hem heeft ze eerder samengewerkt; ze weet dat hij uitzonderlijk begaafd is en als geen ander mensen kan vinden en hun gedrag analyseren. Deze vreselijke zaak is dan wel geen daad van terrorisme, toch blijft de vraag wie de schuldige is. Wie is trouwens die bloedmooie en geheimzinnige Litouwse vrouw Giltiné, de engel van de doden?

“Maar het was waar, begreep Colomba toen ze de schuifdeur forceerde en de stank van bloed en uitwerpselen haar aanvloog. De reizigers van de Top waren allemaal dood.”

Ook nu weer een vuistdikke thriller die nooit verveelt; de eerste hoofdstukjes weten de lezer meteen te hypnotiseren. Toch duurt het nadien even vooraleer het verhaal helemaal losbarst. Het is wachten op de hereniging van Caselli met Torre; pas vanaf dat moment blijft de actie prominent aanwezig. In zijn typisch filmische stijl en prompte taal begeleidt Dazieri je vanuit Rome naar plaatsen in Italië, Duitsland en andere locaties. Hij gidst je zelfs tot in het verre Shanghai.

“Op dat ogenblik was Colomba er stellig van overtuigd dat ze het niet zou redden. Ze zou sterven in die kelder zonder licht waar het stonk naar zweet en buskruit, ze zou sterven omdat ze zo stom was geweest zich met hart en ziel te storten in iets wat ze niet begreep, in een niet te stoppen val die was begonnen in een trein vol lijken.”

Is het boek qua opmaak een doorslag van het vorige? Ergens wel ja, ondanks dat het een totaal ander verhaal is en de plot diepgravend (maar iets te spitsvondig) geconstrueerd. Het echte verrassingseffect uit Dood de Vader is immers weg. Dood de Engel kan worden gelezen als een losstaand verhaal. Daar staat tegenover dat je een belangrijke bonus krijgt – een meer diepgaande leesbeleving - als je vooraf op de hoogte bent van de eerdere gebeurtenissen in deel een. Als lezer wil je zeker vernemen waarom beide helden zo excentriek zijn. Twee getormenteerde zielen, waarbij tevens hun lichaam zwaar op de proef werd gesteld.

De meesterlijke, maar enigszins onwaarschijnlijke, cliffhanger aan het einde bezorgt je mogelijkerwijs nieuwe leeskriebels. Wat nu, hoe gaat Sandrone Dazieri zich redden uit deze precaire situatie? Wanneer verschijnt zijn volgende kaskraker?