Psychedelische bloemen en fragiele mensen

Amsterdam, eind jaren zestig. De brave en volgzame Anneke wordt door de erg aantrekkelijke Blake Chesterfield omgetoverd in April. Hij is een donkere Amerikaan, intelligent, wereldverbeteraar pur sang, charmeur. April is meteen verkocht en volgt deze charismatische man overal. Op die manier kan ze immers vluchten uit haar saaie, op en top Hollandse, burgerlijke leventje. Populair bij de anderen is hij wel, die Blake. Ze leven allen in een commune, een bijzondere vorm van intens samenleven, waarin bijna alles kan en mag. Een vredelievende omgeving ook, toch zeker in het begin. Tot de commune een aanslag plant, gericht tegen het moderne kapitalisme. Het resulteert in een explosie van geweld, waarbij April ook een stempel krijgt als medeschuldige. Een verschrikkelijke morele keuze die evolueert naar een last, die ze haar verdere leven met zich mee zal dragen. Vele jaren later komt haar verleden opnieuw prominent in beeld. Zal ze zichzelf ooit nog recht in de spiegel kunnen bekijken?

Wat een opener, die allereerste zin! Ik wil die dit keer niet herhalen, je vindt hem op de eerste bladzijde van het boek… De toon is dus ook meteen gezet, denk je dan. Gaat Eva Kelder met Een charismatisch defect de torenhoge verwachtingen aldus ook werkelijk inlossen? Het verhaal begint met een schitterende schets van de jaren zestig, waarin de hoofdpersonages hun opwachting maken. Sterk werk; de auteur heeft zich subliem kunnen inleven in het tijdsbeeld. Ook de taal is meer dan voortreffelijk en fraai aangepast aan het momentum.
“Zoete, zalig geurende bloemen die haar langzaam verstikten met de nectar die in grote, natte golven uit hun bevallige poriën spoot."
Je ziet de psychedelische kleuren van die bloemen zo van de pagina spatten! Dat Kelder af en toe even wegglijdt in een poëtische bui, het betekent zeker geen domper op de leesvreugde.

Niet alleen qua stijl en schrijftaal staat Eva Burger haar mannetje, ook qua psychologische benadering en uitwerking van haar personages is ze bijzonder sterk. Slim als ze is, laat ze eveneens voldoende ruimte over aan de lezer om haar protagonisten een eigen kleurtje te geven. Je bepaalt toch zelf, of je Blake, April, Curaçao Dick, of andere karakters aardig vindt. Geloofwaardig zijn ze in ieder geval; het verhaal is dit eveneens.

In het eerste en tevens uitgebreide deel wordt vooral de ruime basis gelegd tijdens de jaren zestig. Nadien komt het heden aan de beurt, voorzien van flashbacks en het ophalen - of is het oprakelen (?) – van herinneringen. Een sterk einde, waarna je toch even verweesd achterblijft met een verhaal dat nazindert. Je wordt opgezadeld met een belangrijke vraag: hoe fragiel kan een mens wel zijn?