De gelukkigste lezer ter wereld?

Ik wil het woord ..... niet vermelden want ik haat het. Ik hou het dus maar bij “een eigentijdse romantische fictielectuur door en voor jonge vrouwen”. Daar moest ik tijdens het lezen van Het gelukkigste meisje ter wereld voortdurend aan denken. Tot in het laatste deel, daar proefde ik dan eindelijk even de smaak van een thriller.

Aanvankelijk maak je kennis met Ani FaNelli, een succesvol meisje met een donker geheim. Een jeugdtrauma zou haar verder leven wel eens kunnen hypothekeren. Het is dus vooral schone schijn, Ani is geen verwend nest maar eerder iemand die wel degelijk het besef heeft welke gevolgen foutieve keuzes met zich meebrengen. Haar blijkbaar perfecte leventje is één grote leugen.

Jessica Knoll schrijft als een op hol geslagen leeuwin, daar moet je als lezer wel even aan wennen. Het verhaal zelf kabbelt dan meer dan 200 pagina’s lang gezapig verder. Zucht, dan komt eindelijk toch de zo lang verhoopte kentering en wordt de snelheid opgedreven, alsook de spanning. Dit boek dat je moeilijk onder één categorie kunt onderbrengen, is de benaming thriller niet waard. Blijkbaar een hype in de Verenigde Staten, misschien volgt ook ons taalgebied. Het gelukkigste meisje ter wereld vergelijken met Verloren vrouw (of Donker hart) van Gillian Flynn is dan wel een geslaagde zet op het vlak van marketing; hiervan overtuigd ben ik na het lezen niet. Ik voel me na dit boek zeker niet de gelukkigste lezer ter wereld… Maar: smaken verschillen.