Potentieel toch niet optimaal benut

In haar dankwoord van Het sneeuwmeisje schrijft de Amerikaanse auteur Rene Denfeld: 'En onthoud: wie wordt bemind, raakt nooit verloren.' En of ze gelijk heeft, zeker nadat je het boek hebt gelezen.

“Het sneeuwmeisje herinnerde zich de dag waarop ze was geboren. Ze was gecreëerd in helderwitte sneeuw – twee vermoeide armen uitgestrekt, als een engel – en opeens had ze haar schepper gezien. Zijn gezicht was een halo van licht.”

Zelf is ze ontvoerd, toen ze nog heel jong was. Als geen ander weet Naomi Cottle, ook wel ‘de kindvinder’ genoemd, vermiste kinderen op te speuren. Daarom wordt ze ingehuurd door de wanhopige ouders van de kleine Madison, die slechts vijf jaar oud was toen ze spoorloos verdween in het bos. Intussen, drie jaar later en er is nog steeds geen enkel nieuws over haar; niet in positieve, niet in negatieve zin. Bijna niemand gelooft nog dat Madison leeft. Deze zoektocht zal Naomi niet snel vergeten; ze wordt immers op een pijnlijke manier geconfronteerd met haar eigen verleden. Er woont, diep verscholen in het dichte woud, een meisje dat ervan overtuigd is dat ze een sneeuwmeisje is. De in een desolate omgeving gelegen hut die ze bewoont - samen met een jager - is een ideale locatie om haar grenzeloze fantasie volop te gebruiken. Dit is immers de belangrijkste sleutel om te kunnen overleven…

Naomi ‘de kindvinder’ vecht tegen haar eigen demonen, terwijl ze met de hulp van haar zesde zintuig fanatiek op zoek gaat naar het verdwenen meisje Madison. Het werk is haar levensmissie geworden. Is dit boek een roman of een thriller? De huidige tendens, waarbij vervaging van de grenzen tussen de literatuur en de andere genres steeds maar toeneemt, zet zich mooi verder in Het sneeuwmeisje. Het is dan eerder wel een psychologische roman, toch zijn er duidelijke raakvlakken met een thriller. Elementen zoals een misdaad en spanning zijn prominent aanwezig. Het verhaal, dat knap werd vertaald door Mieke Trouw, wordt uiteindelijk heel voorspelbaar. Tevens hangt er een sprookjesachtige, droomachtige sfeer met een tint van magisch realisme; vooral opgeroepen door de ogen van het vermiste meisje.

“Ze had een hele poos naar haar spiegelbeeld gestaard. Dit was wat ze was geworden. Het verleden dat langs de zijkanten van de pick-up voorbij was gevlogen, was geland, ontkiemd en tot prachtige witte bloemen uitgegroeid.”

Snoeiharde thema’s zoals overlevingsdrang en kindermisbruik worden door de schrijfster uitgewerkt in een dichterlijke taal. Zachtaardige woorden verlichten het leed, wellicht. Heel vaak wisselt de auteur van perspectief, waarbij beurtelings het vermiste meisje als de vrouw die haar zoekt centraal staat. Tevens komt de antagonist – de kidnapper – voldoende aan de beurt. Toch jammer dat Naomi als een van de hoofdpersonages niet grondiger wordt uitgediept. Ze steekt nauwelijks boven het maaiveld uit. Het grote potentieel wordt niet optimaal benut. 

Op de sociale media bevestigt de auteur – zij het wel heel behoedzaam – dat er een vervolg komt op Het sneeuwmeisje. De nieuwste roman zou volgens haar iets helemaal anders zijn en opwindend, op zijn eigen manier. Wel keert Naomi weer als een hoofdpersonage; haar fans zullen een vreugdedansje maken.