Helders heeft geen wildcard nodig

Wouter Helders bouwt dan wel een reeks op rond de Vlaamse journaliste Sofie Lafleur, toch speelt de zwaar getormenteerde vrouw een eerder nederige rol (maar daarom niet minder belangrijk voor de plot) in Opgejaagd Wild. Dit is het derde deel van een serie; geen hinderpaal want deze avontuurlijke actiethriller lees je immers moeiteloos als een losstaand verhaal.

De echte hoofdrol gaat naar de Nederlandse commando Sam de Wild. Hij bevindt zich in Frans-Guyana; ginds wordt hij beschoten tijdens een intensieve jungletraining. Sam doodt een van zijn aanvallers, wat niet in goede aarde valt bij zijn superieuren. Zij sturen hem terug naar huis; erger nog, hij wordt prompt ontslagen bij Defensie. Hij hapt gretig toe wanneer hij een aanbod krijgt om als huurling aan de slag te gaan in Zuid-Afrika. De Wild gaat in een natuurpark bedreigde diersoorten beschermen tegen stropers. Tot het helemaal fout gaat en men hem beschuldigt van moord. Sam moet uit de handen blijven van zijn belagers en vlucht, als opgejaagd wild. Ja, dan is er ook nog Sofie Lafleur. Zij probeert intussen uit een diep dal te kruipen.

“Nadat ze merkte dat haar eerste voorzichtige pogingen niet leidden tot een terugval of aanval, zette ze zichzelf op een laptoprantsoen van anderhalf uur per dag. Meer durfde en wilde ze niet.”

Als militair journalist heeft Wouter Helders heel wat gereisd en mogen beleven vanaf de eerste rij. Deze baan heeft hem trouwens een knappe rugzak vol maturiteit opgeleverd. Die professionele bagage benut hij dan ook optimaal in Opgejaagd Wild. Realiteit en fictie worden aan elkaar gekoppeld door een fraaie portie grenzeloze fantasie. De auteur weet exact waarover hij schrijft; niet alleen kent hij de wapens die worden gebruikt, maar ook de details van de actiescènes zijn hem helemaal niet vreemd. Wilde avonturen, snoeiharde actie en duidelijke filmische taal vormen de sleutel tot het succes van het verhaal. Ook de nauwkeurig afgemeten plot met onvoorziene kenteringen blijven de lezer constant gijzelen. Je moet echter wel accepteren dat dit alles ten koste gaat van een grondige karakteruitdieping.

In vooral korte hoofdstukken volgen de passages elkaar in een ijltempo op. Vaart is een woord dat de schrijver hoog in het vaandel draagt. Steeds wisselen de locaties; hierdoor wordt de snelheid nog eens extra opgejaagd. Het boek straalt een opvallend militaire sfeer uit. Het verhaal verliest tijdens het lezen nooit zijn geloofwaardigheid. De lezer bevindt zich steeds in het epicentrum van de krachtmeting; met een aantal fotogenieke locaties als toemaatje. De rol van Sofie Lafleur is blijkbaar nog lang niet uitgespeeld. De moraal van het verhaal? De waarheid is veel sterker en sneller dan de leugen.

“Smit staarde even naar de naam die op zijn telefoon was verschenen. Terwijl de telefoon overging schoot een flauwe woordgrap door zijn hoofd; De Wild was nu letterlijk zijn wildcard.”

Een joker, een wildcard heeft Wouter Helders niet langer nodig. Met grote fierheid mag hij zich voegen bij het elitekorps Nederlandstalige schrijvers van actiethrillers.