Fab Five!

Haar fans kennen Bronja Hoffschlag (1981) als auteur van psychologische thrillers. Voortaan komt daar verandering in; met P.I.D. zet ze een indrukwekkend romandebuut neer. Een risicovolle beslissing toch, zeker als je selfpubber bent. Gezond eigenwijs is ze als het over haar schrijverschap gaat. De manier waarop ze zich als een bezetene stort op haar researchwerk, verdient een warm applaus. Op een feestje in Engeland in 1999 hoorde Bronja een bijzonder en toch wel bizar verhaal. Na een jarenlange rijpingstijd, gekoppeld aan een maniakale voorbereiding, verrast de auteur dit keer vriend en vijand met haar vierde boek.

Hoffschlag heeft toch wel iets met Amerikaanse settings; dit keer speelt het verhaal zich vooral af in New Orleans. Terug naar 1967. De achttienjarige Thomas (Tom) Fremont zweert bij hoog en laag, dat Paul McCartney van The Beatles dood is (P.I.D.: Paul is dead) en intussen vervangen door een lookalike. Tom zoekt en vindt ook stevig bewijsmateriaal om zijn stoutmoedige bewering te bevestigen. Totdat hij spoorloos verdwijnt; bijna niemand weet waar hij is. Leeft hij nog? Meer dan 30 jaar later ontdekt zijn moeder wat haar man voor de buitenwereld – en tevens voor haar – al die tijd heeft achtergehouden…

P.I.D., is dat wel een roman? Deze vraag zullen veel lezers zich stellen, nadat ze het eerste hoofdstuk achter de rug hebben. Het boek begint immers zoals een stevige thriller, waarbij de spanning prompt wordt opgedreven. Toch volgt een erg boeiend, origineel en geloofwaardig verhaal, met diepgang weergegeven. Je maakt kennis - en leeft mee - met een aantal keurig uitgewerkte personages. Bronja Hoffschlag beschikt over een opmerkelijk schrijftalent. Deze lezer ontdekte dit al in 2013, tijdens het lezen van haar succesvolle debuutthriller De dode kamer. In P.I.D. gaat ze alweer helemaal los. Een vertaling dringt zich op, zeker naar het Engels. Het verhaal is gebaseerd op waar gebeurde feiten, die op een professionele wijze worden gemixt met een stevige dosis fantasie. Puur vakmanschap, hoe de schrijfster de verhaallijnen en historische feiten samenvlecht tot een uitgebalanceerd geheel. Haarfijn geeft ze weer, hoe Tom (het hoofdpersonage) zich voelt, nadat hij eerder voor gek werd verklaard. Wat het betekent voor een mens, in een isolement te geraken. Dergelijke emoties weet Hoffschlag perfect te beschrijven.

"Ze was nauwelijks twintig. Te jong om iets te kunnen begrijpen van zijn geschiedenis, die bijna drie decennia eerder abrupt tot stilstand was gekomen en nooit verder was gegaan. Gestopt tussen Abbey Road en Let It Be."

De muziek (vooral van The Beatles) – die soms zelfs psychedelisch geladen is - speelt een belangrijke rol in het boek. Voortaan luister je wellicht met een andere gehoorscherpte naar de fabuleuze nummers van The Fab Four!
De schrijfster zet haar personages graag zelf aan het werk, ze houdt immers van pittige dialogen. Haar typische schrijfstijl en –taal zijn nog steeds niet gewijzigd; haar handschrift is duidelijk herkenbaar. Macca – ‘Sir’ Paul sinds 1997 – zou dan wel eens dood kunnen zijn, Bronja Hoffschlag is in elk geval springlevend. Beste auteur: u heeft me weer stevig omvergeblazen! Daarom ga ik voluit voor een Fab Five!