Zonder Vlaamse gêne

Vlaanderen zendt zijn dochters uit… Een van deze fraaie dochters heet Hilde Vandermeeren. Als oud-studente klinische psychologie heeft deze thrillerauteur flink wat in haar mars. Na een groot aantal kinder- en jeugdboeken durfde ze het aan om thrillers te gaan schrijven. Vanaf dan gaat het niveau van haar spannende boeken alsmaar crescendo de hoogte in. Net nog naast een Gouden Strop gegrepen, geen tijd om te treuren: deze dame weet immers best wat ze wil. West-Vlamingen zijn keiharde werkers en doorzetters; dit bewijst Vandermeeren nogmaals met haar vierde thriller Scorpio.

Ze is precies onzichtbaar, de Poolse Dolores Bartosz. Ze viert de teugels bij Scorpio, een mysterieuze organisatie die zich profileert als een verbond van huurmoordenaars. Michael maakt deel uit van dit misdaadsyndicaat; hij krijgt een nieuwe klus: een moeder en haar zoontje in Potsdam vermoorden. Hij gaat geen uitdaging uit de weg, maar kinderen om het leven brengen is toch niet zijn ding. Michael heeft een erg moeilijke jeugd achter de rug en draag de sporen ervan met zich mee. Gaelle is moeder van de zevenjarige Lukas en vrouw van Bernd. Haar huwelijk is nog slechts wat schone schijn… Voor haar jonge zoon gaat ze door een vuur. Er is eveneens nog een verhaal in het verhaal: dat van de jonge Michael die er alles aan doet om te overleven.

Scorpio is stevig en intelligent opgebouwd. Het verhaal begint mysterieus en lokt de lezer meteen mee. Je weet al heel snel welk vlees je in de kuip hebt: topkwaliteit. Het verhaal evolueert verder naar een actiethriller waarbij de psychologische ondertoon sterk aanwezig blijft. Het gaat er soms hard aan toe; Hilde Vandermeeren heeft alle Vlaamse gêne van zich af geschud. De lezer krijgt ook af en toe een zin voorgeschoteld die tot nadenken stemt, zoals: “Een bevroren hart is onkwetsbaar.” Scorpio staat garant voor een flinke dosis spanning-emotie-diepgang. De plot, waarin de verhaallijn van Gaelle en die van Michael verwerkt zijn, komt nooit geforceerd over. Ook het verhaal achter het verhaal van Michael is een belangrijke plus. Je krijgt een blik in de ziel van deze misdadiger, die toch ook echt mens blijft. Het einde is dan wel geen grote verrassing, het zal de meeste lezers evenwel kunnen bekoren.

In een schrijftaal die uitstekend geschikt is voor Vlaamse en Nederlandse lezers, beschrijft de auteur hoe een brave moeder haar levensmotto van “laissez faire, laissez passer” vaarwel zegt, om te vechten voor het leven van haar zoontje. Via flashbacks ga je begrijpen waarom en hoe huurmoordenaar Michael geworden is wie hij als volwassen man is.
Scorpio stemt tot nadenken. Wat is de werkelijke waarde van een mensenleven? Welke invloed hebben de jeugdjaren op het latere leven als volwassene? Hoe ver gaat een moeder om het leven van haar kind te redden? Bij dergelijke levensvragen gebruikt Vandermeeren haar psychologische kennis en houdt ze tevens de touwtjes strak in handen. Ook gaat de aandacht naar het taboe rond de psychiatrie, alsook naar de mogelijke gevaren ervan. Hier horen we opnieuw de stem van de “psychologe”, die in een duidelijke mensentaal uitlegt wat er met iemand gebeurt die wordt opgenomen in de psychiatrie. En zo zijn er nog een flink aantal thema’s die aan bod komen.

In haar vierde thriller merkt deze lezer hoe de schrijfster volop gas geeft en zonder schroom haar verhaal neerzet. Met dit verhaal gooit de auteur hoge, zelfs internationale thrillerogen. Een vertaling en een verfilming dringen zich echt op. Sterk werk, Hilde Vandermeeren!

Eindoordeel: 4,5 sterren.