Bezitterige liefde in het kwadraat

Merijn de Boer (1982) kwam met zijn roman De nacht op de longlist van de AKO Literatuurprijs 2014. Eerder schreef hij de verhalenbundel Nestvlieders. In zijn nieuwste boek ’t Jagthuys kan hij zich opnieuw uitleven en zijn ongebreidelde fantasie optimaal benutten. Heeft hij dit echter tot een goed einde gebracht?

Het verhaal start op een humoristische wijze als hulpverleenster Vera de autistische Binnert en zijn moeder Neeltje bij hen thuis ontmoet. Je maakt kennis met de drie hoofdpersonages, waarbij Neeltje zich al snel profileert als een overbezorgde moeder die een ziekelijke geest heeft. De totaal wereldvreemde Binnert is vijfendertig en heeft op geen enkel gebied ooit een stapje in de wereld gezet. Zijn thuis, het Jagthuys, is zijn bekrompen wereldje, ver van alles en iedereen. Dom is hij evenwel niet; zijn wijsheid haalt hij vooral uit boeken. Neeltje wil op de ‘diensten’ van Vera beroep doen, in de hoop dat haar zoon dan eindelijk op seksueel gebied volwassen wordt. De hulpverleenster wil echter zelf meer, ze wil niets liever dan de autist voor zich alleen te hebben en hem bij Neeltje weg te halen. Dit is echter zonder de waard gerekend, moeder Neeltje kan en wil geen afstand nemen van haar Binnert. Het gaat van kwaad naar erger, de bezitterige Vera gaat ver, heel erg ver om de autistische maar aantrekkelijke man te veroveren.

Na het lezen van ’t Jagthuys kun je je afvragen of dergelijk verhaal vandaag nog wel geloofwaardig is. Kan iemand in onze huidige samenleving bijna gaan leven als een rasechte kluizenaar, samen met zijn moeder in een godvergeten oord? Deze roman bevat een behoorlijk mysterieus verhaal, waarbij de auteur zijn karakters duidelijk uitdiept. Ondanks zijn autisme is Binnert nog de meest normale van alle personages uit het boek. De rijpe Vera is nog steeds op zoek naar haar ware liefde en zal, eenmaal die gevonden is, ook met hart en ziel voor zichzelf opeisen. Bezorgde moeder Neeltje wordt uiteindelijk geplaagd door jaloezie die haar woede tot het kookpunt zal brengen. De anticlimax die het einde van deze roman inluidt, is een afknapper.

Heeft Merijn de Boer dit keer zichzelf overtroffen? Neen. Schrijftalent zat, zijn plot en vooral de apotheose is eerder teleurstellend. Jammer, zelfs het thrillerelement in dit boek biedt veel meer mogelijkheden om zijn lezers dolenthousiast te maken. Ondanks alles is ’t Jagthuys een originele en psychologisch geladen roman met een tragikomische inslag. De constante in het verhaal is de soepele schrijfstijl en –taal van de Boer, alsook de diepgang van de karakters. Toch is ‘t Jagthuys ruimschoots de moeite waard om te worden gelezen.