Een nieuwe sport: zandduiken!

Na zijn succesvolle Silo-trilogie tovert de fantasierijke Amerikaanse schrijver Hugh Howey (1975) een nieuwe wereld uit zijn brein. Hij ontwikkelt zelfs een nieuwe sport: het zandduiken. Iemand belangstelling om deze claustrofobisch geladen activiteit eens uit te testen? Hoe je dat doet? Lees eerst het boek… beslis pas dan...

Om niet telkens weer het woord zand te moeten gebruiken, creëert Howey eigen synoniemen zoals schep, schuif, drab, stuif, koek, gruis en nog andere welluidende woorden. Fantasie zat, tevens schept hij een post-apocalyptisch en dystopisch verhaal. Onze wereld ligt diep bedolven onder een dikke laag zand. In de duinstad Springston staat een enorme muur, die alles wat zich daarachter bevindt mysterieus afschermt. De nieuwe leefwereld waar het zand het water overheerst. Hier moeten Palmer met zijn zus Vic en broers hun leven leiden. Hun moeder Rose wil maar één ding: zo snel mogelijk het verleden vergeten. Vooral Palmer voelt zich door zijn vader verraden nadat die twaalf jaar geleden verdween. Hij is erg ambitieus en wil zich vooral bewijzen en wordt zandduiker. Hij wil zo diep mogelijk duiken om de schatten en relikwieën van de oude wereld boven te halen. Elk familielid afzonderlijk, ook Conner en jongste broer Gap, probeert op zijn eigen wijze te overleven in een met zand gevulde en bikkelharde wereld. Waar de wet van de sterkste nog steeds ieders leven beheerst.

“Zeshonderd meter was veel te diep voor een duiker. De meesten sneuvelden lang voordat ze deze diepte bereikten omdat ze adem probeerden te halen en tegelijkertijd het zand wilden laten stromen. Vechten tegen twee mannen tegelijk was zinloos, wist Vic. Nog twee minuten op die teug adem en ze zou bewusteloos raken. In haar zichtveld verschenen al sterretjes, de randen vervaagden. Het zou haar dertig minuten kosten om van deze diepte het aardoppervlak te bereiken.”

Na een langzame start, een traditioneel recept van deze auteur, waait het zand je in de ogen en word je claustrofobisch als de helden hun zandduik aanvatten. Je wordt meegesleept in het verhaal en er is ook geen weg terug, zeker niet als je enkele honderden meter diep in het zand belandt. Howey weet je alweer aan zijn boek gekluisterd te houden, je hapt naar adem en je kauwt op het gruis. De apotheose komt eerder geforceerd op me over, precies alsof de auteur er genoeg van had.

Duidelijke en toegankelijke schrijftaal, korte hoofdstukken en interessante karakters (echte mensen) dwingen je om geboeid verder te lezen. Je belandt in een nieuwe wereld vol vraagtekens, dit schreef ik in mijn recensie van Silo… Ook Zand is ergens toch weer een doorslag van het debuutverhaal van Hugh Howey, maar dan geschreven met opwaaiend stuif. Na de laatste pagina beloon je jezelf met een groot glas… water!
Vier, met zand opgevulde sterren. Een nieuwe sport, voor durvers: zandduiken!