Deze literaire thriller gaat over de harde realiteit. De 24-jarige Sabine Kroese gaat na een zware depressie terug aan het werk als secretaresse op het hoofdkantoor van een bank. Ze kan zich echter niet concentreren op haar werk, tot grote ergernis van haar antipathieke collega Renée. Door Sabines relatie met collega Olaf en een artikel over een schoolreünie dwalen haar gedachten steeds af naar een verschrikkelijke gebeurtenis van negen jaar geleden. Isabel, een meisje dat ooit haar hartsvriendin was, verdween op een zonnige lentedag en werd nooit teruggevonden. Sabine heeft het gevoel dat ze meer weet over de mysterieuze verdwijning en gaat zelf op onderzoek uit. Ze doorploegt allerlei krantenknipsels en ook haar eigen geheugen dat doorheen het boek steeds meer informatie prijsgeeft.
Crimezone is zeer lovend over de proloog van het boek: “De prachtige proloog van krap twee pagina’s brengt direct een gevoel van spanning te weeg. Een spanning die je het hele verhaal in de greep houdt en ervoor zorgt dat je ‘De reünie’ in één adem uitleest.”
Ik ben het helemaal eens met deze reactie van Crimezone. Wat me ook opviel was de interpretatie van het thema. Bij een thriller verwacht je een typisch verhaal over een moord en veel politieonderzoek. In De reünie pakt Simone het duidelijk anders aan; ze schrijft een zeer realistisch boek waarin vooral de ontwikkeling van de karakters centraal staat. Ik werd ondergedompeld in het leven van een volwassen vrouw, met wie ik mezelf heel goed kon identificeren. Dit kwam ook door Van der Vlugts keuze voor een ‘vertellende ik’. Vanaf het begin van het verhaal leefde ik mee met alles wat Sabine voelde, dacht en had meegemaakt tijdens haar traumatische jeugd. Deze jeugd geeft een duidelijke verklaring voor haar verlegen en onzekere karakter. De traumatische pesterijen van Isbabel en haar sluwe vriendinnen maakten haar vroege middelbare schooltijd tot een hel. “Het is niet normaal om getrapt en geknepen te worden zodra daar de gelegenheid voor is, om de hele dag waakzaam te zijn, je oren te spitsen en vluchtroutes voor te bereiden. De een leert snel, de ander heeft tijd nodig. Ik had veel tijd nodig om te beseffen dat ik niet alles hoefde te pikken wat mij werd aangedaan.” Als lezer voel je hier heel goed aan hoe machteloos ze zich moet gevoeld hebben.
De reünie is zeker een aanrader. Vanaf de proloog tot het einde heeft het verhaal mij geboeid door de verwevenheid van spanning, romantiek en realiteit. Het is een boek waar ik helemaal in ben opgegaan en het heeft me ook geleerd dat het nuttig kan zijn om terug te grijpen naar het verleden: het bepaalt je verdere levensloop. Maar wat als je een deel bent vergeten?