Verhaal dat schuurt

Twee alleenstaande mannen, een bestiert een verlopen kruidenierszaak en de ik-persoon verzorgt zijn vader en handelt in WOII verzamelobjecten. Klink dat als een verhaal dat je moet lezen? Toch lees je door, en dat komt door Wieringa's mooie zinnen en observaties. De spanning die hij probeert op te bouwen met een soort van plot is eigenlijk een beetje overbodig. Maar wat echt begint te schuren is de beschrijving van het leven in dat dorp in het oosten van Nederland. Wieringa is er zelf opgegroeid, maar beschrijft het met de blik van de ontvluchte, van een Randstedeling. Waar je dat precies aan merkt en voelt kan ik de vinger niet op leggen, maar het schuurt, net als in bijvoorbeeld Frank Westermans Land van Jaknikkers. Simenon, zelf opgegroeid in een kleine Belgische stad, beschrijft het leven in een Frans dorp wat in alles lijkt op het leven in een dorp in het oosten van Nederland. Bij Simenon komt het niet hautain over, bij Wieringa wel. Dat is jammer want Wieringa is een geweldig schrijver, maar Heilige Rita vind ik geen aanrader.