Misleidende naam, geweldig boek

Waterdrinker drinkt vooral wijn, whiskey en champagne en de Tsjaikovski waarnaar de straat is genoemd is niet de Tsjaikovski die wij denken. Niet alles is wat het lijkt, één van de thema's van het boek. Waterdrinker schrijft als L.P. Boon, een aanklacht tegen onderdrukking, een beschrijving van de wereld van de ploeteraars en de wereld van het pluche, al zal hij zich zeker geen geestverwant van Boon noemen, maar hij heeft wel dezelfde fenomenale stijl, en heeft met zijn ik-persoon veel weg van Laarmans oftewel Willem Elsschot, dus on-Nederlands goed, Vlaams eigenlijk.

Nu heb ik in dezelfde periode als Waterdrinker Rusland en vooral Sint Petersburg leren kennen van binnenuit en dat is een feest der herkenning. Wat Waterdrinker beschrijft klopt en is doorleefd. Dat onderscheidt zijn verhalen van andere Ruslandgangers als Jan Brokken, die toch als toerist of buitenstaander Rusland blijven beschouwen. Het boek leest als een trein, al draaft hij soms wat door, stilistisch (regelmatig zinnen van 2-4 hele pagina's lang) en feitelijk (de hoeveelheid belevenissen en alcohol en vrouwen zijn menselijkerwijs bijna onmogelijk, daarin lijkt hij dan weer op Buwalda) en maakt diepe indruk, al hoef je het dan niet in alles met Waterdrinker eens te zijn (onder andere zijn wel erg negatieve beeld van Lenin).