Ontroerend, komisch en verdrietig

Het is lang geleden dat ik een dergelijk ontroerend boek heb gelezen. Het is zo'n boek waarbij je door moet lezen, je legt het weg en pakt het weer terug om door te gaan. Of het nu komt omdat ik uit dezelfde generatie kom als de schrijver, of uit een zelfde soort gezin laat ik in het midden. Het eerste deel van het boek is komisch en tragisch tegelijk. Er werd niet over gevoel gesproken vroeger in onze gezinnen, als er al gesproken werd. De auteur blikt terug op wat voor een eikel hij vroeger was vooral tegen zijn ouders. We herkennen ons daar allemaal wel in, alles wat mijn ouders deden, zeiden, of voorstelden was ouderwets en totaal onacceptabel gezeur. Als je dan ouder bent ga je relativeren en veranderd je gedrag. Daarom is het tweede deel zo ontroerend van dit boek. Tranen komen als de moeder van de vrouw afscheid komt nemen van haar dochter die binnen 24 uur euthanasie laat plegen. Ontroerend ook dat je ziet dat de schrijver die voor 5 dagen weer bij zijn ouders inwoont en terugblikt naar zijn jeugd van gevoelloze betweter naar een gevoelige aardige man is omgeturnd en plots samen met zijn stervende moeder toch gesprekken kan voeren over gevoel. Het is goed geweest is een mooi debuut van Chris van Hassel. Ik wens hem vele lezers toe. Ik wacht met smart op een tweede boek.