Mooie mix van vriendschap, rouw en obelisken

Cafépraat en een biografie van Alexander de Grote zorgen ervoor dat Arjen van Veelen vertrekt voor een kort verblijf naar Alexandrië. Daar in de miljoenenstad die nog maar een schijntje bezit van de glorie die het ooit had kijkt de schrijver terug en rouwt hij om het korte leven van zijn boezemvriend Tomas, zonder h. Zittend op het balkon van zijn hotelkamer met glazen wodka en lopend door de stad opzoek naar sporen van Alexander de Grote kijkt hij terug op hun leven samen.
De eerste ontmoeting aan het begin van de studententijd, wodka drinkend in het café, de tripjes in een oude Mercedes. De schrijver is onder de indruk van de kennis van Tomas, de drang om te leven maar ook over de manier waarop de dood toch ook steeds aanwezig lijkt.
Zijn herinneringen worden afgewisseld met beschrijvingen van de vele zoektochten die er zijn geweest naar de graftombe van Alexander, als lezer krijg je een kleine geschiedenisles over de oudheid. Op deze momenten vertraagt het verhaal ook en voel je de warmte en het stof van het hete Alexandrië.

Het wordt als snel duidelijk dat met Tomas, de Vlaamse schrijver Thomas Blondeau wordt bedoeld. Maar niet alles wat van Veelen schrijft berust op waarheid, hij mixt feit met fictie.

Geschreven in de ik vorm, met scherpe observaties. De ik-figuur schrijft heel mooi over de tijd net na het overlijden van Tomas, echt op een manier die je raakt. De emotie die in dat betreffende hoofdstuk wordt beschreven kom je verder in het boek niet meer tegen. Het is net of van Veelen het allemaal van een afstandje bekijkt. Zelfs als hij in St Louis USA op een afgelegen begraafplaats een pistool in zijn rug krijgt lees je niets over zijn angst en lijkt hij nog het meest bewogen door het leed wat zijn kat Amy wordt aangedaan. Dit maakt wel dat er veel ruimte voor de lezer is om na te denken over wat rouw en dood is.
En dat is wat je schrijver vaker doet, je laten na denken over een aantal thema’s zoals vriendschap en de sociale media. In de tussentijd steek je als lezer ook nog het nodige op van Alexander de Grote en het Gilgamesj epos.
Aantekeningen over het plaatsten van obelisken is een rijk boek en een mooi eerbetoon aan een overleden vriend.