Een boek dat je aan het denken zet

Jacob is de koster en conciërge van een klooster/retraite centrum, hij hoort niet echt bij de broeders maar is wel volledig opgenomen in hun midden. Hij voelt zich daar prima op zijn plek want hij hoort er buiten het klooster ook niet echt bij. Door zijn aangezichtsverlamming wordt hij met name als zielig gezien. Zijn vredige gevoel verdwijnt als er een nieuwe gast zich meldt, Henry Loman een politicus die wat op zijn kerfstok heeft en tijdelijk uit de schijnwerpers wil stappen. Hoewel Jacob geen prater is en moeite heeft met het sociale is het Henry die wel juist Jacob opzoekt om te praten. Er ontstaat een vriendschap waarin beide elkaar nodig hebben. Wanneer Henry dan tijdens het bezoeken van het Paasvuur een misdaad begaat komt de vriendschap tussen Henry en Jacob ineens in een heel ander daglicht te staan.
Zowel Jacob als Henry hebben twee kanten. Jacob letterlijk, de ene helft van zijn gezicht is knap, de andere helft is verlamd. Ook Henry heeft twee kanten maar dan aan zijn persoonlijkheid. Hij kan heel charmant en aimabel overkomen maar hij kan ook heel onbehouwen en direct overkomen.
Niet alleen in de hoofdpersonages voert Gerritsen deze tegenstelling op ook in de verschillende thema’s staan er steeds twee tegenover elkaar. Schuldig/onschuldig, zonde/vergeving, eenzaamheid/vriendschap.

De roman speelt zich voor een groot deel af in de Paasweek. Zo worden de rituelen van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen mooi beschreven. Hoewel religie dus een duidelijk thema is heb ik het nergens als storend ervaren, zoals ik dat in bijvoorbeeld het boekenweek geschenk van Siebelink wel vond. Dat komt denk ik omdat de rituelen die beschreven worden opgaan in het verhaal, een functie hebben zonder dat je als lezer het gevoel krijgt dat je er iets van moet vinden.
Het verhaal leest vlot echter dat kan ook een valkuil zijn. Gerritsen schrijft helder en compact en zegt vaak meer dan je in eerste instantie leest. Stukken twee keer lezen kan in dit geval zeker geen kwaad.
“Wanneer je iets zo goed bekijkt, vergeet je dat je kijkt, je wordt wat je waarneemt.”
Met weinig woorden weet ze heel goed de sfeer weer te geven.
De trooster is een boek waar veel meer inzit dan je na een eerste lezing zou denken. Na de laatste bladzijde laat het boek je niet direct los en ontdek je hoeveel Gerritsen uiteindelijk heeft willen laten zien.