Een mooi palet aan kleuren

Het is 1807 op het eiland Saint Thomas. Rachel Manzana Pomié vertelt hoe haar familie op dit eiland terecht is gekomen en hoe haar leven er uit ziet. Ze kan absoluut niet met haar moeder opschieten, maar heeft een goede band met haar vader. Ze is een leergierig en rebels meisje, iets wat in die tijd niet erg op prijs werd gesteld. Jestine is haar beste vriendin en samen beleven ze al zwervend over het eiland, vele avonturen. Hier komt een einde aan als Jestine ongehuwd zwanger raakt en Rachel moet trouwen met een weduwnaar die veel ouder is dan zij om op deze manier de onderneming van haar vader te redden. Het is duidelijk een verstandshuwelijk maar uiteindelijk niet zonder liefde.
Het lot is Rachel echter niet goed gezind en al op jonge leeftijd wordt zij zelf weduwe met een grote kinderschare. Haar rebelse karakter en het onderwijs dat ze toch van haar vader heeft gekregen helpen haar het hoofd boven water te houden.
Dan arriveert een neef van haar overleden man op het eiland om de zaken over te nemen, Frederic Pizzaro. Het is liefde op het eerste gezicht maar geheel verboden binnen hun geloofsgemeenschap, hij is immers familie. Ondanks veel tegenwerking overwint de liefde tussen beiden. Samen krijgen ze ook nog een aantal kinderen waaronder Camille. Camille is in alles de tegenpool van Rachel, waar zij praktisch is, is Camille de dromer en creatieveling. Met pijn in haar hart laat ze Camille naar Parijs vertrekken voor een opleiding daar die beter bij zijn creatieve denken past. Later terug op het eiland kan Camille niet meer aarden en gaat via Venezuela naar Parijs terug. Hij wordt later de bekende schilder Camille Pissaro.

De verbintenis van tegenpolen is een historische roman die de familiegeschiedenis van de familie Pizzaro-Pomié vertelt. Uit het hele boek blijft dat schrijfster Alice Hoffman grondig onderzoek heeft gedaan naar deze familiegeschiedenis. Daarnaast weeft ze kundig door de feiten een fictief verhaal waardoor je als lezer gelooft dat het best zo gegaan zou kunnen zijn, dit is de werkelijkheid.
Hoffman begint het verhaal met het kort schetsen van de tijd en plaats in de geschiedenis echter wel al vertelt vanuit het perspectief van Rachel. Het vervolg van het verhaal wordt chronologisch vertelt. Ze wisselt hier regelmatig van perspectief tussen het ik-perspectief van Rachel en een personaal perspectief van andere personages. Ze gebruikt daarbij mooie beschrijvingen van de natuur, geur en geluiden. Ze neemt daar ook zeker de tijd voor. Het einde is daardoor wat teleurstellend. Niet meer de mooie beschrijvingen maar meer een opsomming van gebeurtenissen. In een beperkt aantal bladzijden wil Alice Hoffman nog zoveel feiten kwijt dat het te veel van het goede wordt. Erg jammer want De verbintenis van tegenpolen is een verhaal met duidelijke contrasten en geschreven met een mooi palet aan kleuren, om maar even in schildertermen te blijven