Mooi verhaal maar laat geen indruk achter

Nadat Peter Rashkin de concentratiekampen van de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd, ontvlucht hij Europa om een nieuwe start te maken in Amerika. Hij draagt de vreselijke herinnering aan zijn vrouw en tweeling met zich mee, zij hebben de oorlog niet overleefd.
Na een aantal omzwervingen strijkt hij neer in New York waar hij een restaurant begint, vernoemd naar zijn overleden vrouw. Langzaam lukt het Peter een nieuw leven op te bouwen, hij trouwt met June en krijgt een dochter Elsbeth. Het verleden kan hij echter niet goed loslaten en erover praten is ook lastig. Hij vlucht in zijn werk en het enige wat echt belangrijk blijft is eten en smaken.

Dat eten een grote rol zal gaan spelen in het boek wordt eigenlijk meteen al in het begin van het boek duidelijk. Het begint met een artikel over het restaurant van Peter met de menukaart erbij. Ook komt eten of voedsel op vele andere manieren terug in het boek.

“Ach, nou ja, hij hing tenminste niet te bungelen aan een handgreep in de metro, verstrengeld met zijn stadsgenoten als sliertjes zuurkool.”

Schrijfster Jenna Blum heeft ervoor gekozen het verhaal te verdelen in drie delen. In elk deel staat één van de drie hoofpersonen centraal. Daarbij overbrugt de schrijfster wel een periode van 1965 tot 1986. Door het zo te verdelen blijft het verhaal wat fragmentarisch en oppervlakkig. Wel lukt het de schrijfster de personages geloofwaardig te maken, je snapt hun problemen echter de emoties raken niet echt omdat ze de personages wat te weinig diepgang meegeeft.
Zoals Blum al heeft bewezen met haar succesvolle eerdere boek Het Familieportret, kan ze goed verhalen vertellen en dat zorgt ervoor dat je ook wel door wilt lezen. Echter het geheel mist net die extra diepgang waardoor het minder indruk heeft gemaakt dan haar eerdere boek.