Mooi gecomponeerde roman maar ligt niet altijd gemakkelijk in het gehoor

Het valse seizoen van Christiaan Weijts vertelt het verhaal van drie muzikanten. Camiel, een tweede violist in een strijkkwartet dat door omstandigheden uit elkaar valt. Pablo, een aan lagerwal geraakte componist die nu werk als Uber taxichauffeur en probeert alsnog een muziekstuk te componeren en als derde Nadège een altvioliste die woont in Parijs en vaak speelt als straatmuzikant. Middels brieven die ze aan elkaar schrijven wordt hun doen en laten langzaam duidelijk voor de lezer . De drie komen uiteindelijk bij elkaar op de replica van de Titanic waar Camiel en Nadège onderdeel zijn van het salonorkest wat daar speelt en Pablo in het geheim verder werkt aan zijn muziekstuk.

Sinds zijn debuut roman uit 2006 (Art. 285b), is Het valse seizoen al weer de zesde roman van deze schrijver. Net als zijn eerdere romans komen we ook in dit boek vaste thema's tegen zoals de muziek en mooie meisjes.
Weijts heeft voor deze roman gekozen om het te schrijven in een briefvorm en laat om de beurt de verschillende hoofdpersonen aan het woord, ieder herkenbaar aan zijn eigen muzieksleutel. Ook de opbouw heeft met muziek te maken, het boek bestaat net als een symfonie uit vier delen. Naast deze symbolische manier van het gebruik van de muziek, laat Weijts ook zien dat hij over een grote muziekkennis beschikt en wordt de lezer regelmatig geconfronteerd met een aardig stukje muziektheorie. Niet voor elke lezer even makkelijk om doorheen te komen.

Mede door de gekozen briefvorm van het boek blijven de hoofdpersonages wat afstandelijk en kan het verhaal niet direct boeien. Toch lukt het , ook door een wat spannendere verhaallijn, om geïnteresseerd te raken naar het verdere verloop van het verhaal. Alleen jammer dat hij nu net dat verhaallijntje niet afmaakt.
Naast de muziek , speelt Weijts ook met de tegenstelling echt/onecht of wat is vals en niet vals.
"De replica, de herhaling, de remake. Hoe ironisch, dat uitgerekend kopieën onze dorst naar het reële moeten lessen. Uitgerekend in imitatie en na-aperij zoeken we de authenticiteit."
Weijts doet dit om zo een knappe manier dat hij de lezer ook achterlaat met een gevoel van twijfel: wat is er nu echt en wat niet echt van wat ik gelezen heb.