Gevangen tussen twee werelden

“Ik ben negen en Vader is dood.” Zo begint het debuut van taalexpert en stand-upcomedian Oznur Karaca. De ik persoon is in dit geval Servi een Turks meisje dat na de dood van haar vader een onzeker bestaan tegemoet gaat samen met haar moeder, drie zussen en een broer. Het verhaal begint in de jaren 50.Haar vader heeft in de gevangenis gezeten voor het vertalen en verspreiden van pamfletten van Said Nursi,een uit het Koerdische deel van Turkije afkomstige man die ook wel Ziener wordt genoemd. Said Nursi is het niet altijd eens met Ataturk.
Zowat alles wordt Servi en haar familie afgenomen en ze verhuizen naar het platteland van Turkije waar ze met moeite rond kunnen komen. In flashbacks vertelt Servi over leven voor haar vader overleed en wat Said Nursi voor een man is. Duidelijk wordt hoe bijgeloof verweven is met het dagelijks leven.
Wanneer Servi trouwt met Huseyin verhuist ze naar Belgie om daar bij haar schoonfamilie te gaan wonen.
Daar begint een zware tijd voor Servi. Niet gewenst door haar schoonmoeder , moet ze alle klussen in huis doen en daarnaast nog een baan en een eigen gezin runnen. Zodra er een mogelijkheid zich voor doet verhuist Servi met man en kinderen naar een eigen huis. Maar ook daar zijn er vele beproevingen en is het leven niet gelukkig.

Marsepijnen vingers is een bijzonder boek dat met hoofdstuk 9 begint. Ook missen er hoofdstuknummers , maar al snel wordt duidelijk dat de cijfer aanduiding de leeftijd van Servi aangeven. Het hele boek beslaat Servi’s leven.

Servi leer je goed kennen, maar het merendeel van de overige personages blijft vrij vlak. Waarom haar schoonmoeder zich zo tiranniek gedraagt, haar kinderen met nummers worden aangeduid en van de achtergrond van Servi's schoonfamilie kom je weinig te weten.
Een groot deel van het verhaal wordt geschreven vanuit Servi, in de ik-vorm. Dit wordt afgewisseld met een vertelperspectief. Een enkele keer is deze overgang wat abrupt. Maar het houdt het verhaal wel levendig.
Dat de schrijfster haar strepen heeft verdient als stand-upcomedian lees je af en toe in de korte maar rake humorvolle beschrijvingen.

Wat enigszins tegenvalt is de wat koele afstandelijke schrijfwijze die Karaca gebruikt, daardoor raakt het boek niet echt. Dit wordt maar gedeeltelijk goed gemaakt door de opmaak van bepaalde emotionele gebeurtenissen..

De schrijfster beheerst wel de kunst van het verhalen vertellen en geeft een inkijkje in het leven van een Turkse familie in België, die gevangen zit tussen hun eigen traditie en cultuur en de maatschappij waarin ze leven.