Recensie De telescoop van Schopenhauer

Goh, ik loop al een aantal keren in krabbels te verkondigen dat ik nu heerlijk in de maand december, terwijl buiten de sneeuw uitbundig door de lucht dwarrelt, met mijn neus in de nieuwe van Donovan zit en dat ik dat vorig jaar ook deed met zijn vorige boek Julius Winsome. Beide boeken zijn bijzonder geschikt om in de wintermaanden te lezen. Maar wat blijkt nu... ik heb zitten 'zwetsen', niet bewust, maar toch..

Ik was er echt stellig van overtuigd dat ik Julius Winsome, wat zich (ook) afspeelt in een sneeuwerig landschap, gelezen heb terwijl er buiten een dikke pak sneeuw lag. Nu ik terugkijk bij de reacties zie ik dat dat helemaal niet waar is en dat ik het boek in mei van het vorige jaar heb gelezen! Kan je nagaan wat voor een verpletterende indruk Julius Winsome bij mij achterliet! Zó levendig, zó realistisch.
Het boek liet me verdwijnen in een compleet andere wereld, een wereld waar ik dus blijkbaar voor mijn gevoel toch even 'écht' geweest ben. Maar goed...

De telescoop van Schopenhauer, liet bij mij een grote indruk achter dat voornamelijk voortkwam uit de gesprekken van de bakker en de leraar. Bij sommige gesprekken tussen die twee, kwam er in gedachte een derde persoon bij, die derde persoon was ikzelf. Ik ging nadenken over hun woorden, maar ook over de woorden die op dat moment, vrijwel spontaan, in mijn hoofd 'popten'. Ook ik maakte zo af en toe gebruik van de telescoop van Schopenhauer, echter reisde ik niet in de tijd vooruit, maar blikte ik wel zo nu en dan terug op mijn eigen leven.

Maar..

Toch heeft het boek me niet helemaal tot op mijn ziel geraakt, althans...
niet zoals dat wel bij het lezen van Julius Winsome gebeurde. Beide boeken zijn prachtig en brengen je totaal andere dingen die toch wel stof tot nadenken geven. Toch blijft mijn hart bij Julius Winsome en ondertussen kijk ik reikhalzend uit naar een nieuw boek van deze fantastische schrijver!