Recensie Eline Vere

Ik heb niets toe te voegen aan de prachtige recensies van Maria, Sini en Andriez. Ik herken wat Maria hieronder zegt over de aanvankelijke irritatie om Eline, maar inderdaad slaat die irritatie zo halverwege het boek om in een mededogen voor het coquette poppetje, dat Eline voor zichzelf en haar omgeving moet zijn. Die arme, hysterische Eline, die eigenlijk groots en meeslepend wilde leven, maar de conventies niet kon en durfde opzij te schuiven. Ik werd ook zo getroffen door Eline's uitspraak over haar huichelachtigheid die Maria hieronder citeert. Jazeker, het boek zou een veredelde soap zijn als het niet zo prachtig geschreven was en zo'n rake psychologische inzichten verschaft. Het was boeiend om het na zo'n lange tijd te herlezen. Ik las het op de middelbare school. Misschien toch ook eens "De Stille Kracht" weer proberen. In mijn herinnering werd er niet zo in geneuzeld als in deze Haagse roman.